Eindblog?

Het lijkt allemaal heel simpel. Aan het einde van je reis schrijf je een samenvattend blog. Maar, is dit wel het einde van onze reis? We hadden al het vermoeden dat er ergens vandaag wat fout zou gaan. Ellis dacht dacht dat er iets mis zou gaan in de laatste taxi, ik dacht dat we de hele vlucht zouden missen. We hebben zo vaak geluk gehad! Het moet toch een keer op zijn? Daar leek het wel even op..
Wij lagen nog even aan het strand voordat we naar de boot zouden gaan. Omdat de zon net wat te hard brandde (ja, luxe problemen) besloten we op ons dooie gemakkie terug te lopen vooor de geplande tijd. Ja mensen. Voor, de geplande tijd. Uiteraard loopt het weer allemaal een beetje uit. (We hadden biertjes in de vriezer laten liggen en wilde die toch meenemen, maar er ontstonden allerlei kleine gaatjes in een blikje. Ja dat moet eerst even worden opgedronken etc etc. Al met al komen we 5 minuten voor tijd aan bij de boot. Ik herhaal. 5 minuten voor tijd. En ik verbeter mezelf "bij de boot" is namelijk niet helemaal de juiste benaming. De boot was namelijk kapot.
Oke, tijd om verhaal te halen. Vamos team forward! Ik ga er op af. De beste man legt me uit dat de boot terug komt omdat er iets mis zou zijn, maar eigenlijk is er niets mis maar is het Braziliaans gedoe en hebben ze een handtekening nodig van de kapitein. Allemaal leuk en aardig, maar ik heb veel geld betaald om mijn vlucht nog te kunnen halen, dus je regelt het maar. De man kon wel een speedboot regelen, maar wanneer wist hij niet. De boot wordt in ieder geval morgen gemaakt. Nou, dan regel jij in ieder geval dus dat die speedboot nu komt. En met de nadruk op speed. Senor. Ondertussen proberen we even online in te checken bij de vlucht, maar ook het wifi werkt niet mee. Yeah go to one of the other hostels i own, use the computers there. Nou, beste baas. Die werken ook niet. Dus nu zijn alle zinnen gezet op die speedboot he senor, dat snap jij natuurlijk ook wel.

Maar natuurlijk snapt deze man dat. Met nog geen uur vertraging zitten wij alweer op een speedboot terug naar het vaste land. Helaas wel met dezelfde nutteloze jongen die de boel aan het vaste land 'regelt'. Het is een gast met allerlei tattoos en vooral zonder shirt rondloopt met een zonnebril op. Doet een beetje alsof hij slaapt op de boot en ligt hier dan ook echt in het midden van de boot. Hij kan alleen sorry i am just doing my job zeggen en zwaait een beetje met zijn armen als hij met iemand praat alsof hij dan ook echt wat regelt. Dude, we need to catch a flight so make it happen that the van is coming now. ja ja moeilijk moeilijk de bestuurders hebben problemen i am just doing my job. Oh ja? Als jij je taken nou eens uitvoert dan zat ik nu al in dat vliegtuig ja. En als ik dat vliegtuig mis, dan stuur ik die lelijke hond op je af die je op je borst hebt staan en leer ik je engels want je hebt een spelfout in je tattoo, flapdrol. Nou, blijkbaar is gedrag spiegelen echt de oplossing, want met wat Engelse woorden en gezwaai met mijn armen alsof ik ook druk in gesprek ben komt de bus voor rijden. Hey bedankt he. Welterusten.

Nog eerder dan we hadden gepland waren we in het hostel. Prima. We hadden al een plan gemaakt, maar ook dit viel in duigen want het internet deed het ook in het hostel niet meer. We gokten er dan maar op dat we ook op het vliegveld wel konden inchecken. En dit kon, dus dikke prima. Voor de laatste keer doen we net of we een taxi chauffeur begrijpen als hij hele verhalen verteld en voor het laatst drinken we nog even een Braziliaans biertje. De meeste dingen zijn voor het eerst geweest, maar ook direct voor het laatst. We kunnen dus nu na dit inchecken in alle rust terug kijken op een reis van drie maanden. Willen we nu nog wel in dit vliegtuig stappen?

We hebben van alles meegemaakt. De eerste indrukken waar we achteraf altijd om zo hebben moeten lachen. Belangrijke kwesties als waar laten we het wc papier, is er uberhaupt wel wc papier op het toilet en waar de hell moeten we doortrekken? Aan de zijkant, aan een touw aan de muur, een knop in de muur of moeten we weer een emmer water halen en in de pot gooien? En waarom passen mega drollen door een riolering en een papiertje niet? O wacht, soms past het inderdaad niet. Ik heb ook nog nooit met iemand zoveel gepraat over ontlasting als met Ellis. Maar je moet wat he, als je buik continu van slag is door allerlei verschillende soorten eten. We hebben vaak naar een menu kaart gestaard en er dan maar op gegokt dat het lekker zou zijn. We hebben in restaurants gestaan waar we ineens een bord moesten afwegen en een bonnetje meekregen en we zijn naar de mac donalds toegerend. Ook hebben we ons regelmatig afgevraagd wat de witte strepen op de weg nou eigenlijk betekenen. Is dit daadwerkelijk een zebra pad of betekent dit oversteken met gevaar voor eigen leven? Ja, het is oversteken met gevaar voor eigen leven. Alleen in Uruguay was het daadwerkelijk een zebra pad, waar we dus uiteraard even in slowmotion overheen zijn gelopen. Ook hebben we verschillende kleuren en poppetjes gezien voor stoplichten. poppetjes die bewegen en poppetjes die kaasrecht stilstaan, oranje, geel, groen, stoplichten die aftellen.. 'nog 8 seconden voordat u wordt dood gereden' ok thanks for the info. Ook met de taxies hebben we het mogen geloven. In sommige landen mogen we afdingen, in andere landen rijden we op de meter. In sommige landen vallen taxies uit elkaar (onderweg naar Huaraz wilde ik een deur opendoen toen ineens de hele deur eruit donderde. Oh oeps sorry) en taxies in verschillende kleuren. Wit, geel, rood, strepen. Het is allemaal mogelijk.

Een andere uitdaging was het geld. Ellis ging over het geld, bewaarde het tasje en rekende vaak af. Ik hield mijn hand op zodat ze het even goed kon tellen. We hebben ons zeer rijk gevoeld, maar ook donders arm. In Bolivia konden we alles delen door 10 voor euros, wat er op neer kwam dat we uiteten konden voor 2 euro. In Chili echter kregen we ineens donders groot geld. Zo kost een taxi 5000 en het hostel per nacht 7000, waar dit in werkelijkheid 10 en 14 euro is. In Ecuador konden we even rustig aclimatiseren met dollars. 1 dollar vonden wij gewoon 'iets minder dan een euro'. De pesos hebben we iets minder slim aangepakt. We kregen nog een tip om dollars uit de muur te trekken en te wisselen op de straat. Hadden we dat maar gedaan, hadden we nog wat winst gemaakt. Als je geld bij de bank haalt is de rating namelijk 7. Wissel je je dollars op de straat bij een van de meest irritante gasten die we hebben meegemaakt die continu CAMBIO schreeuwen in je oor had je een rating van 12 of 13. Maaaar, we hadden een gevalletje luiheid en hebben dit dus niet gedaan.

We hebben allerlei bussen meegemaakt, van bussen die snachts kapot gingen en super koud waren naar bussen met stewards eten dekens en warmte. Verschillende busstations waar mensen schreeuwen waar je heen moet en busstations waar je zelf elk hokje bij langs moet gaan voordat je eindelijk een normale prijs en een oke uitziende bus hebt. Hostels zijn we tegen gekomen met leuke en minder leuke mensen. We hebben gefeest en ons verschrikkelijk brak gevoeld. We hebben elkaar vastgehouden op wc's en naar elkaar geschreeuwd. We hebben gelachen en gehuild. We hebben geklaagd en ons ongeloof van de prachtige reis uitgesproken. We snappen nog steeds niet dat we terug zijn in Nederland. Waar de zon vooral niet schijnt, het mistig is en het 5 graden boven nul is. Maar, het zal niet de eerste keer zijn dat we ineens in 40 graden lopen als wij denken dat het 20 graden is en andersom. En ik denk dat dit ook niet de laatste reis is die we samen hebben gemaakt. Ik weet wel dat ik Ellis nu al mis, na 24 uur 3 maanden lang onafscheidelijk te zijn geweest.

Het was een bijzondere ervaring en we hebben veel geleerd over culturen, gewoontes, regels en wetten en de natuur en alles wat er met natuur te maken heeft. Het heeft geresulteerd in nieuwe inspiratie voor tattoos en in nieuwe ideeën voor nieuwe reizen. Nu gaan we in ieder geval eerst genieten van fris gewassen kleren, elke douchebeurt een schone handdoek in plaats van een semi droge, 100 keuzes voor outfits, een mama die het eten kookt, mijn eigen bed en een douche waarvan ik zelf de temperatuur kan regelen en me kan bevinden in het overzichtelijke openbaar vervoer (uiteraard uitgezonderd de NS). Zal dit dan mijn laatste blog zijn? Mijn echte eindblog?

Ciaoo.