There we go!

De titel zegt het al, daar gaan we dan. Na maanden van planning en last minute things gaat het nu echt gebeuren. Een week voor vertrek was ik al super zenuwachtig. Drie maanden is dan toch wel lang en met mijn verjaardag, kerst en oud&nieuw ben ik in het buitenland. Ik begon meer beren op de weg te zien dan positieve dingen. Na bemoedigende woorden van cliënten, collega´s, schoonvader en vriendje kon ik dan toch echt vertrekken. Het gesms met Ellis was meer dan ooit. Hoe moeten we de ticket uitprinten? Mogen we nu dan echt Amerika wel in? Wat doe je in je handbagage? Waarom past alles niet in mijn backpack? Nu zeg ik wel ´mijn´ backpack, maar die backpack heb ik geleend van een collega. De tas zelf heeft al een hele reis gemaakt en daar komt nu een andere grote reis bij.

Eenmaal op het vliegveld kijk ik eigenlijk mijn ogen al uit, want ik heb nog nooit eerder gevlogen vanaf schiphol. Na afscheid te hebben genomen en de tas te hebben ingeleverd draaiden we ons nog 1x om en zwaaiden naar het thuisfront. Ik schoot direct vol. ´Kut Ellis, we gaan dus echt nu he´ maar zoals ellis wel vaker tegen me zegt moest ik gewoon even rustig doen. Gewoon even rustig? We gaan drie maanden weg! Drie maanden. O mijn hemel drie maanden. En nu kunnen we niet meer terug. Oke doei.

We liepen richting de juiste gate waar ik als een kip zonder kop gewoon maar achter Ellis aan liep want zij zal het allemaal wel weten als ervaren reziger. We kwamen aan en werden direct ondervraagt door een man met kaal hoofd, streng gezicht en een best pak aan. Waar gaan jullie heen? Waarom? Hoelang? Hoe kom je aan die backpack? Stelde je collega het voor of heb je er om gevraagd? Hoelang heb je de backpack al thuis staan? Wat zit erin? Welke spullen zijn niet van jou? Wie heeft de tas ingepakt? Euhhhh ook hallo. We werden direct een beetje nerveus. En zo kreeg ik dus ook direct al te horen dat Ellis een kaartje van mijn vader heeft gekregen om aan mij te geven op mijn verjaardag. Toch bedankt ouders! Erg leuk. Na de handbagage moesten ook wij door de controle. Een poort waar je met je armen in een bepaalde houding moet staan en dan draait er een ding om je heen. Daarna roept een chagerijnige donkere vrouw dat ik met armen en benen wijd moet gaan staan zodat ik ook nog even gefouilleerd kan worden. Nou oke, dat moet dan maar hé.

Eindelijk zitten we in het vliegtuig. We vliegen weg van Schiphol en ik zeg nog even met tranen in mijn ogen doei tegen Nederland. Eenmaal opgestegen is het vliegen inderdaad verschrikkelijk saai. Er konden films afgespeeld worden op een scherm voor je neus, maarja dan moet het scherm het wel doen natuurlijk. Helaas werden dat dus 9 lange uren. Af en toe een wandeling naar de wc en van plek gewisseld met Ellis om even een filmpje te kijken. We hadden extra moeten genieten van de rust, want toen we aankwamen in Atlanta zouden we in een grote chaos belanden. Maar dat wisten we toen nog niet.

Atlanta dus. We stappen uit en er schreeuwen twee donkere dikke Amerikaanse vrouwen dat mensen die in trans-sit zijn rechtdoor moeten lopen. Dikke prima, dan doen we dat. We sloten aan bij een hele lange rij waar geen beweging in kwam. Voor ons werden witte briefjes uitgedeeld. En langzaam werd ons duidelijk wat er aan de hand was. Het systeem lag er uit en mensen die in trans-it (doorreis) waren zouden op de eerst mogelijke vlucht worden gezet. Pardon? De eerst mogelijke vlucht? Missen we onze vlucht? We hebben het nummer van die gast niet die ons op haalt. Meen je niet. Wat nu? Ineens wordt er geroepen dat mensen die op doorreis zijn naar de andere kant moeten gaan. Al hardlopend en het witte briefje invullend sluiten we aan in de volgende rij. Daar komt een vrouw aan met groene briefjes. De witte was een foutje en konden we weg doen. Ik vroeg of we nu onze vlucht zouden gaan missen en de vrouw keek me aan, kauwde nog even op haar kauwgom en zei zo Amerikaans als het maar kon ´uhu´. Well, ain´t that great!? We schuifelen langzaam naar voren en staan inmiddels voor de balies. Angstig voor een schreeuwende man achter de balie en hopend dat we niet bij hem langs hoeven komt de volgende zwarte pittige dikke amerikaanse vrouw er aan. STAND BEHIND THE YELLOW LINE. THE YELLOW LINE I SAID DIDN´T YOU HEAR ME!? euh oeps ja mevrouw pardon mevrouw. IF YOU ARE NOT A COUPLE MAKE ONE LINE. Waarom er zo geschreeuwd moet worden is een raadsel, maar we kwamen door de controle en renden als een kip zonder kop over het hele vliegveld door allerlei controles en nog meer controles. We keken waar de gate was en trokken nog even een sprintje. GEHAALD MOTHERFUCKERS HELL YEAH. Want ja, Amerikanen hier schreeuwen zo dus konden wij dat ook wel eventjes. We hadden nog tijd over zelfs om euro´s te wisselen en wat drinken naar binnen te werken. Om het vervolgens in een prullenbak te gooien die je de schrik van je leven geeft door het kabaal wat er daarna uit komt.

In het vliegtuig naar Quito deed weer een van onze schermen niet. We waren inmiddels ook helemaal gaar dus hebben uitgebreid geslapen. Vanuit het vliegtuig konden we al enige lampjes zien en beseften we steeds meer dat we dan echt bijna in Ecuador waren. We stapten uit en hoopten dat er iemand zou staan met een bordje ´Manon&Ellis´, maar zagen niemand staan. We zetten onze tassen neer op zoek naar het nummer. Ineens horen we achter ons spaans gebrabbel en kijken om. Daar was de man met het bordje. Gustavo. De directeur van de school waar wij spaanse lessen gingen volgen. Hij reed ons naar het gastgezin, waar ik in 40 km ongeveer 30 bijna doodervaringen heb gehad in de auto. Wat een rijstijl, dat gaat echt nergens over. Het komt er op neer dat je maar gewoon moet invoegen als het je uit komt en die andere auto aan de kant moet gaan en dat je continu om alles op je toeter kan drukken. Nou, dat kan ik ook wel.

Gustavo is een rijke maffia achtige man die altijd keurig in een pak loopt. Super beleefd en regelt veel voor ons. Hij bracht ons naar Martha, onze Ecuadorianse mama. Na een rit van een half uur werden we bij Martha gedropt. We gingen een appartementen complex binnen, daar was Martha, een niet Engels sprekende kleine grijsharige vrouw. We mochten niet meteen kennis maken met Chocolaté haar poedelhond, die opgesloten zat in de keuken. Vermoeid van de reis legde Gustavo nog het een en ander uit. Dit was onze kans om hem als tolk te gebruiken, al gauw was ook hij verdwenen. Daar stonden we dan. Bij een klein pittig vrouwje die continu spaanse woorden herhaalde waar wij geen enkel idee van hadden wat het zou betekenen.

We werden allebei naar een kamertje geleid. Daar stond een bed, tv, kast en een wasmand. Mijn kamer heeft (kwamen we later achter) een groter bed en een kingsize tv. De deur kan tot een kier dicht. Ellis heeft een kleiner bed en een kleinere tv, met een slot op haar deur. Direct begon Martha van alles uit te leggen. Na een lange reis konden we dat even niet verwerken. We gingen dan ook direct naar bed, want de volgende ochtend stond onze spaanse les op het programma.

Voor het ontbijt kregen we tortilla, een omelet met allerlei soorten groenten. Daarbij vroeg Martha ons om een kopje koffie of thee. Maarja hoe vraag je om melk en suiker.. Weer pakten we ons Spaanse taalboekje erbij om dit te kunnen vragen. Ze begreep wel wat we bedoelde. Weer brabbelde ze nog wat en keek ons vragend aan, no comprendo.

Het eten blijft me een beetje tegenvallen. Apart zou het wellicht lekker zijn, maar de combinaties zijn mega vreemd. Brocoli soep met popcorn, bloemkool door je ei in de ochtend. Nee, dat is niet aan mij besteed. Wat je voor lunch krijgt tekent ook direct wat je in de avond krijgt, dat is namelijk dezelfde warme maaltijd. Toen we een middag te laat kwamen voor lunch, voelde het alsof we op het matje werden geroep bij de directrice herself. Er kon geen lachje vanaf, ze benoemde wijzend op haar pols ´Tres hora?´ In het Spaans probeerden we uit te leggen dat we nog even op school gebleven waren. Dit humde ze weg en gaf aan naar de supermarkt te gaan. Oftewel, jullie gaan mee. Oke doei.

De spaanse lessen krijgen we van een jongen die geen engels kan. En dan bedoel ik ook echt géén engels. De beste man begon direct te wijzen. Chicka, Chicko, Chicka, Chicko. Nou, oke prima. Er werd driftig geschreven op het bord en als maar gewezen naar wat was opgeschreven. Na een tijdje kwamen we erachter dat we ook dingen moesten herhalen, napraten en vragen beantwoorden. O oke. De groep waarmee we spaans zouden krijgen is behoorlijk klein. We zijn namelijk de enigen. We hebben de spaanse lessen inmiddels afgerond. We kunnen nu als mensen langzaam praten het begrijpen en we kunnen ons redden op straat.

Op straat is het allemaal nogal wat. Quito is een miljoenen stad, maar het oogt vrij rustig op het eerste gezicht. Wel rijden er veel bussen, taxies, trollies, andere bussen en gewone autos. Met deze rijstijl vind ik het gek dat er niet meer ongelukken gebeuren. Na de spaanse les hebben we voor het eerst een taxi aangehouden. Een taxi kost altijd una dollar en de bus slechts 0.25 cent. Ik hoef mijn hand niet eens op te steken, want direct wordt er al naar ons getoeterd. Dat betekent dat de taxi leeg is dus kunnen we even zwaaien en instappen. Ik hou de taxies aan en Ellis doet het woord. HOLA SENIOR hou is t jung? We geven een briefje met het adres van Martha. Quanta costa? Vaak beginnen ze met tres dollars, maar wij goed getrainde toeristen kunnen afdingen. No, siempre una dollar. Het is altijd 1 dollar. En dan geeft de beste man toe en stappen we in.

Na een dag te hebben gehad om te aclimatiseren hebben we direct een tour kunnen regelen met Gustavo. We hebben de vulkaan Cotopaxi beklommen. We moesten om half 7 verzamelen, waarna we met een bus naar een ander klein dorpje gingen. Daar konden we even plassen en fietsen testen. We gingen de terug weg namelijk met de fiets naar beneden. We konden nog handschoenen halen bij een winkeltje (want ja, dat is wel het laatste wat je mee neemt naar Zuid Amerika..) Daarna ging de bus over een super hobbelige weg omhoog. We aten kauwgom tegen de oorpijn. Af en toe moesten we uit de bus stappen om te kunnen wennen aan de hoogte. Eenmaal aangekomen op een parkeerplaats waren we gestegen van 2800 m naar 4000 m. We stapten uit en werden direct duizelig. Ellis en ik hebben niet helemaal begrepen wat de bedoeling was, maar liepen achter de meute aan de berg op. Met beklimmen, bedoelde de gids dus echt beklimmen.

Daar liep ik dan met mijn goede gedrag. Keiharde wind in mijn face, een duizelig gevoel wat het best te beschrijven valt als slecht dronken zijn en kaken en oren die als maar meer pijn deden. Als het echt niet gaat Manon moet je stoppen he, zei Ellis nog. Mijn reet. Goan met die banaan. Na een lange 800 m en zo´n 2 uur verder kwam ik bezweet en koud tegelijk aan bij een huisje. Hier hadden we de optie om verder te gaan naar een gletsjer of te wachten op de rest die dat wel ging doen. Ik twijfelde. Buiten adem, hart van slag, zweten, oorpijn, dronken. De groep moedigde me aan en mijn besluit was genomen. Lets go then. De laatste 200 meter waren zwaarder dan ooit. Drie kwartier later waren we er dan. Janken van geluk, want ik heb het verdorie gewoon gehaald! Eindelijk kon ik even om kijken naar het prachtige uitzicht. We hebben met sneeuw gegooid en de nodige foto´s gemaakt. Het is ten slotte wel Cotopaxi, de 3e hoogste actieve vulkaan van de wereld. Kan ik dat ook weer afstrepen van mijn to do list. Check.

Daarna kwam de afdaling, wat een stuk makkelijker gaat. We reden met de bus nog een stukje naar beneden waar we daarna met de fiets naar beneden konden fietsen. Laat dat fietsen maar achterwege want we gingen kneiter hard en het enige wat we moesten doen was remmen en hopen dat je niet van je fiets af stuitert. We fietsen naar een mooi meer, daarna weer in de bus terug voor een lunch en toen vertrokken we weer naar Quito.

Wat nog meer op mijn to do list stond was het bezoeken van de evenaar.We moesten met de trolliebus naar het hoofdstation en daar een lijnbus pakken. Na een aantal keer vragen kwamen we bij de juiste bus terecht. We mochten voorin, echt naast de chauffeur zitten. Nou prima. Al snel bleek waarom dit was. De bus zat namelijk over vol en als je uit of in wil stappen gaat de bus langzaam rijden en moet je maar zorgen da je er in kan springen. Tsja, het kost ook slechts 25 cent. De bus stopte netjes voor ons en wees nog even de weg naar Mitad del Mundo, het midden van de aarde. Muchas gracias hoi doei jo moi later.

We zijn naar een museum geweest waar we allerlei proefjes konden doen. Zo schijnt het dat het water op de evenaar niet met een kolkje naar beneden stroomt, maar gewoon als het ware naar beneden valt. De spierkracht neemt ook in grote mate af wanneer je op de evenaar staat. En we konden een ei op een spijker neerzetten, omdat het evenwicht heel anders is. Ellis en ik hebben een poging gedaan en een Egg diploma gekregen. In the pocket!

Diezelfde dag hebben we een uitnodiging gekregen van Gustavo om naar het voetbal stadion te komen. Dat zou slechts 1 km lopen zijn. Dikke prima. Onderweg kwamen we restaurantjes tegen die gewoon cavia´s aan een spice hadden geprikt en daar rond draaien in een BBQ. De snorharen en alles zat er nog aan. Het schijnt een echte specialiteit te zijn. Cuy heet het in het spaans. Gracias pero no Gracias. Na een lange zoektocht naar het stadion, kwamen we aan bij een muurtje met een poort. Het woord stadion was dus misschien niet helemaal het juiste woord. We werden direct aangegaapt door allemaal mannen met bier. O mijn hemel, hoe vinden we gustavo hier? Gelukkig valt deze maffia baas wel op en zagen we hem direct. We werden voorgesteld aan zijn vrienden en kregen direct bier in de hand gedrukt. Lekker heur. De terugweg bracht Gustavo ons naar Martha, dus hoefden we niet meer met de bus. Hij heeft ons nog zijn ouderlijk huis laten zien en pakte daarna de big ass auto. Hij draait leuke muziek in zijn auto, dus daar keken we al naar uit. Alsof we een avond uit zijn in de Doctor in Zwolle op foute verzoekjes avond. Heerlijk!

We hebben ook Centro Historico bezocht. Dit is het oudste gedeelte van de stad met prachtige kathadralen, vrijheidspleinen en leuke winkeltjes die goed de cultuur kunnen weergeven van Ecuador. Op elke hoek van de straat zit wel een vrouw spulletjes te verkopen en bakken ze kipjes of bananen. Prachtige uitzichten, vooral in de avond met alle lampjes.

Een van de laatste dagen bij Martha zijn we naar het museum van de cultuur geweest. Ik kan er nu een mooi verhaal over vertellen maar het was echt mega saai. We waren er met een uurtje doorheen. Het enige wat ons wakker heeft gehouden is een high tech alarm. Blijkbaar staan er rode strepen op de grond. Als je die voorbij komt begint een alarm te loeien van heb ik me jou daar. Ok, top. We zijn weer wakker. En we hebben honger. En we zien een gekke letter. De letter M. WAT!? een mac!? Oke doei museum en hallo mac!

Na deze vreetbui begon de grootste uitdaging. De backpack inpakken omdat we moeten verhuizen naar een hostel. Blue House Hostel in de New town van Quito. Wat een chaos kunnen we creëeren zeg in een week. Na een flinke worsteling heb ik dan toch alles in de tas gekregen. Bij Ellis gaat het nog wat moeizaam. ´Ik moet echt spullen weg gooien´, zegt ze. Maar als ik dan iets noem kan ze altijd alles gebruiken dus dat wordt nog een hele worsteling om de tas steeds in te pakken. Er moet wel gezegd worden dat Ellis haar asortiment ook alles heeft. Van wasmiddel voor de kleren tot luficers en bierpillen voor glazend haar. Muy Bien!

De taxi is door Martha besteld en zoals altijd roept ze naar ons dat de taxi over cinco minutos komt. Rapide Rapide. Ja ja ja eem rustig hé we zijn op vakantie. In het hostel aangekomen zien we een gezellige sfeer. Er staat een openhaard aan en mijn telefoon geeft direct een melding van een beschikbaar wifi netwerk. Tijd voor skypen met het thuisfront dus! We sliepen op een 8 persoons kamer met 4 stapelbedden. Ellis haar bed was zeer gammel en de bedden zijn erg smal. De douche is ook altijd koud. Verfrissend, zullen we maar zeggen.

Het stond lang op de planning maar eindelijk zijn we ook naar de Teleferico geweest. Dat is een soort skilift die je 2.5 km omhoog brengt naar mooie uitzicht punten op de vulkanen. Het gebruikelijke ritueel begon. Ik hield een taxi aan, ellis zegt waar we heen moeten en we gaan onderhandelen. Eenmaal aangekomen stappen we in de lift en crossen 2.5 km omhoog. Het was een bewolkte dag, maar dat zou niet anders worden dus we wisten van te voren dat we niet heel veel zouden zien. Af en toe tussen de wolken door kon je heel Quito zien liggen. De stad is 5 km breed en 40 km lang en wordt omringt door vulkanen en bergen. Prachtig.

Na een stevige wandeling op de bergen zijn we weer naar beneden gegaan. Klaarmaken voor Halloween samen met de meiden van het hostel. Er werd drank naar binnen gesmokkeld en de gezichten werden besminkt door een meisje die enige ervaring had. Daarna de stad in. Het hostel ligt midden in het toeristen gebied, dus een club vinden was niet zo moeilijk. We stonden in de rij maar het was 5 dollars. Teveel. We liepen terug maar werden weer geroepen. De buitenlanders moesten natuurlijk wel even hun club in. Gratis. Direct wilden allerlei mensen met ons op de foto. Na keihard te hebben meegezongen met bekende dance nummers uit Nederland was het mooi geweest. Het uitgaan hier duurt van 20:00 tot 02:00 ongeveer. Dat is weer eens wat anders dan in Groningen waar het pas begint om 01:30 en je tegen 7 uur eens thuis komt.

Helaas werd ik vandaag ziek wakker. Verkouden, niezen, hoesten. Door de hoogte voel je erg goed dat je gezicht helemaal vol zit. De backpacks werden weer ingepakt, de taxi werd aangehouden, onderhandelingen hadden resultaat en daar gingen we dan. Op naar hotel Quito. Onderweg kwamen we nog een brandweerauto tegen. Dat wil zeggen. Een truck met twee mannen en een laadbak. Euh, oke. Eenmaal aangekomen bij het hotel schrikken we ons kapot. We zijn beland in een vier sterren hotel. We gaan van krakkemikkig hostel naar facking vier sterren hotel. In de lobby worden we direct vreemd aangekeken en we moeten toch nog even onze paspoorten laten zien. We mochten doorlopen naar onze kamer. En dat was me een eind. Leek geen einde aan te komen. Ik nog ziek en van slag kan ellis niet eens bijhouden. Ik hoor op de gang al gekrijs en o my god ik snap het gekrijs. Twee mega bedden staan er voor ons en een douche mét bad en warm water. Shampoos en handdoeken liggen netjes voor ons klaar. En een uitzicht waar je u tegen zegt. Dit is wat we even nodig hebben. Hier word ik vast beter van. Laat de Galapagos nu maar komen!

Buenas Noches.

Manon