Galapagos.

Het vorige verhaal is gestopt in hetzelfde vier sterren hotel als dit verhaal weer begint. Het was half vijf in de ochtend toen de wekker ging. We namen even de tijd om wakker te worden, voor zover dat mogelijk is op zo´n tijdstip. Daarna beseften we dat we nogal haast hadden en ineens werd alles onvindbaar. Zo ook de USB stick die ik van mijn ouders had gekregen om foto´s te bewaren. We hebben overal gezocht, met als conclusie dat hij dan wel ingepakt zou zitten. Helaas. Weg. Foetsio. Finito. Muerto. Gelukkig hebben wij in Nederland ook een USB, genaamd Uranus Simon Bernard. We noemen hem ook wel Jort Blaauw, onze persoonlijke ICT´er in The Netherlands. USB heeft voor ons een server aangemaakt waar we alles op kunnen zetten en maakt ook even een back up. Hey Jort. Bedankt hé.

Afijn, na de hele lange gang te zijn afgerend kwamen we bij een luxe auto aan die ons naar het vliegveld zou brengen. Een vrouw van G adventures ging met ons mee en checkte ons in en stuurde ons naar de goede gate. We maakten onderweg een stop in Guayauil en na twee uur vliegen kwamen we aan op de Galapagos eilanden. Spannend! We zagen al direct géén landingsbaan en het leek even alsof we in zee zouden storten, maar dan zou ik dit blog niet schrijven dus dat is uiteraard niet gebeurd. Na alle rompslomp en 100 euro te hebben betaald om uberhaupt de Galapagos te kunnen betreden kwamen we aan bij de bagage. We pakten/sleepten/trokken onze backpacks mee opzoek naar iemand met een bordje voor ons. Er was niemand te bekennen. We vroegen nog wat rond, maar niemand wist ergens iets van. Er werd ons heel vriendelijk uitgelegd hoe we zelfstandig in Santa Cruz moesten komen, maar we vonden het beter om te wachten. Daar zaten we dan. Op de Galapagos. Op een verlaten vliegveld.

Een uur later kwam er een man aangerend. Hij drukte me een blackberry in zijn hand en ik moest praten. Euh hello? Que? Pourque? Can you repeat please señor por favor? Oke, roger over. Het kwam er op neer dat we met deze man mee moesten want de man aan de telefoon (Guan) was vertraagd. We gingen in een bus, daarna met een ferry (waar de bagage gewoon op het dak gepleurd wordt alsof het niet in het water kan vallen) en daarna met een auto naar Santa Cruz. Backpacks in de laadbak van de truck en daar scheurden we dan over de Galapagos over een eindeloos lijkende weg.

Aangekomen in Santa Cruz kwam de man van de blackberry eraan. Hello, my name is Guan. We waren even met stomheid geslagen, want voor ons stond een klein stoer ventje die vooral ook zichzelf maar al te cool vindt met zijn iphone, zonnebril, V-halsje en begroet iedereen met een ´Box´. We moesten een uurtje ons zelf vermaken, geen idee waarom. Om 2 uur moesten we met een speedboot. En dat hebben we geweten.

We keken op Santa cruz onze ogen uit. Zeeleeuwen liggen op bankjes, leguanen liggen en lopen overal en krabben en pelikanen zijn de normaalste zaak in de wereld van de Galapagos. Muy bien.

Toen op naar de speedboot. Op de speedboot (anchie) moesten we nog een tijdje wachten. De boot schommelde nogal en we voelden ons niet zo lekker. Ik hoor mezelf nog zeggen tegen Ellis ´die boot moet maar snel gaan varen, dan wordt het vast beter´... NOT, ERROR, MUERTO. Na een 2 uur durende hell rit, waar we van de banken af vielen zo hoog stuiterde die boot waren we ziek en wel aangekomen op het eiland Isabella, waar onze beste Guan met zijn iphonetje even had geregeld dat iemand ons kwam ophalen. Erg leuk, als die persoon er ook daadwerkelijk zou staan. We vroegen een local om even voor ons te bellen en Guan zou het nu écht gaan regelen. Binnen 5 minuten stond er inderdaad een Jeep met gids die ons naar het hotel bracht.

Het hotel heet casa Rosada, the pink house. Het was daadwerkelijk prachtig. Direct gelegen aan het strand, bar naast het hotel met een kampvuur en hangmatten en jongens die gitaar spelen en meiden die zingen. Het ultieme zon zee strand gevoel! Tijd om uit te pakken hadden we niet, want we werden direct meegenomen naar Flamingo´s. Helaas door alle vertragingen was het al donker en zagen we niet veel. Tijd om de echte hollander uit te hangen. Wij hebben betaald en wij willen hebben waar we voor hebben betaald! Niks wijziging planning. Dit is het schema en dit gaan we doen. No problemo. De acuerdo. Muy bien.

In het hotel waren de handdoeken gevouwen in de vorm van een zeeschildpad. Ik was dus alle ellende van de reis alweer vergeten. We hadden een prive kamer met uitzicht op het strand en een kok die altijd in hotel klaar staat om het eten voor ons te maken. De taxies en tours waren betaald en wij moesten alleen nog zorgen dat wij op het juiste tijdstip klaar stonden. Dikke prima. We hebben even bij het kampvuur gezeten, waar ellis en ik een zwarte man met lange rasta´s zagen. Ik hoor Ellis nog zeggen ´Das vast n echte van hier´, waarop de man ineens duits begon te praten tegen ons. Da was eem schrikkn. Weg vooroordelen.

Na de eerste maaltijd van de prive kok waarin we ook gerust onze voorkeur kunnen aangeven en heerlijke toetjes kregen, heb ik het bed maar eens opgezocht. Nog steeds misselijk en ziek van de boottocht. De volgende dag hebben we met een prive gids de wetlands bezocht. Een soort mangrove bos met prachtige plekjes, uitkijkpunten en high lights van de geschiedenis van de Galapagos eilanden. Daarna zijn we naar prachtige flamingo´s geweest en het breeding centre van de schildpadden. Hier worden schildpadjes genummerd op hun rug en komen ze in grote bakken waar ze opgroeien. Hoe ouder ze zijn hoe anders de bak wordt. Daarna mogen ze uit de bak en in een soort schildpadden weiland, tot ze ongeveer drie jaar zijn en alleen in het wild kunnen overleven. Ze worden dan uitgezet verspreid over het eiland. Echt geweldig. Zo wordt er een grote´populatie aan schildpadden behouden.

In de middag konden we een paar uurtjes uitrusten. We hebben onszelf direct in een hangmat gepland aan het strand en de prive kok maakt ondertussen een heerlijke lunch. Na te hebben geskyped met vriendje heb ik Ellis toch maar eens uit haar coma gehaald. Dit bleek echter niet heel verstandig, want Ellis viel van de trap toen we naar beneden liepen. ´Ja, kan ik toch niks aan doen, ik slaap nog´. De acuerdo (oke), nosotros vamos. We gaan. We hadden namelijk afgesproken met de prive gids om te gaan snorkelen. Dit stond niet op het programma, maar hij ging toch en wilde ons wel meenemen. Muy bien. We waren aan de late kant maar hij stond nog keurig op ons te wachten. Toen bedacht ik mij ineens dat ik natuurlijk super blind ben zonder bril en die niet kan op laten in het water. Wat nu? De gids stelde voor dat ik hem vast hield door middel van een boei. Dit werkte uitstekend. Hij kon mij namelijk dichterbij de dieren brengen, zodat ik nog enigszins iets kon zien. En dat heb ik geweten. Er waren prachtige paarse zeesterren, allerlei soorten tropische vissen met felle kleuren, mega roggen en een zeeleeuw die met ons wilde spelen. Ineens begon de gids te gebaren als een idioot. Problemo? Que? Gelukkig. Het was geen probleem. Het was een droom die uit kwam. Ik was namelijk ´slechts´ omringd door mega grote zeeschildpadden die zo dichtbij kwamen dat als ik mijn lippen zou tuiten ik de schildpad zou kussen. Ellis alla paparazi kwam er direct aan met een onderwater camera. Nu maar hopen dat de foto´s zijn gelukt.

De tweede dag moesten we vroeg op, want we gingen naar de tweede grootste vulkanische krater die actief is ter wereld. De laatste uitbarsting was in 2005. Serra vulcano krater heet het. Het zou een wandeling worden van 5 en half uur. En dat werd het ook. In hoog tempo hebben we 16 km afgelegd door verschillende gebieden, waaronder de krater en de weg naar vulkaan Chico. We kwamen dwars door een door en door vulkanisch landschap. Overal waren rode gesteentes en zwarte gesteentes met de stroming van de lava er nog in te zien. We moesten hier en daar wat klimmen en liepen continu over glibberige puntige stenen. Uiteindelijk kwamen we aan bij vulkaan Chico. Een Klein vulkaantje waar je diep in kan kijken en het uitzicht vanaf de vulkaan is prachtig. Je kan mijlen ver kijken over het vulkanische landschap, ziet ingestortte lava tunnels, andere vulkanen en de zee. Adembenemend.

Eenmaal terug in het hotel was er niet veel tijd om uit te rusten na 16 km te hebben gelopen in 5 en half uur. We hadden welgeteld 30 minuten om ons om te kleden voor een tocht met een boot, snorkelen en wandelen (ja, alweer) op een klein eilandje. In alle haast zijn we helaas onze camera vergeten. DOM DOM DOM want eenmaal op de boot bewapend met wetsuit en snorkel zagen we een penguin! Gelukkig hebben we gegevens uitgewisseld met een meisje en zal ze ons volgende week de foto´s toesturen. We hebben geluk dat we haar hebben gevraagd, want tijdens het snorkelen haalde ze ook nog eens een onderwater camera tevoorschijn. Prachtige filmpjes en foto´s zijn gemaakt. We zijn benieuwd. Dit keer hebben we ook weer kleurrijke vissen gespot, reuze zeeschildpadden en kwam er weer een zeeleeuw met ons spelen. Druk om ons heen te zwemmen, onderdoor bovenlangs recht op je af. Echt, wat een ervaring. Ook dit keer zwom ik met een gids aan een boei zodat ik iets dichterbij kon komen om alles goed te zien. Daarna gingen we naar een klein eilandje met AA-lava. Deze naam komt van het feit dat het heel puntig is en het pijnlijk is om erover heen te lopen. Het eilandje heet Tintorera. Dit, omdat er haaien leven die zo heten en zich verstoppen op rustige ondiepe plekjes waar het water niet hard stroomt. De haaien hebben een wit puntje op de vinnen. Ze doen geen mensen kwaad en je kan er zelfs mee snorkelen.

Na deze dag moesten we helaas weer terug van Isabella Island naar Santa Cruz, met de speedboot.. Op het ergste voorbereid en met al buikpijn voor de bootrit kwamen we aan. DE boot heette dit keer Britanny. We werden met een taxi boot naar de daadwerkelijke speedboot gebracht. Deze was iets groter dus we kregen weer wat hoop. Dat werd ons helaas snel ontnomen.. Niet zo muy bien.

Aangekomen op Santa cruz werden we weer in een luxe hotel gepropt (Hotel Fernandina) en konden we ontbijten. Daarna gingen we met een zeer leuke enthousiaste gids naar het Darwin centre. De gids heeft biologie gestudeerd aan de universiteit dus kon ons alle details vertellen over de schildpadden, loonsome George en andere dieren. Daarna zijn we naar de Hermanos kraters gegaan. Twee grote vulkanische kraters naast elkaar. Allemaal leuk en aardig, maar ik kon de aandacht er niet bij houden. We zouden daarna namelijk naar de turtle weide gaan met mega grote landschildpadden waar je gewoon tussen kan lopen. Need to go there! Eenmaal daar konden we door graslanden lopen langs de grootste schildpadden die ik ooit heb gezien. Hoe ze eten, hoe ze lopen, hoe ze slapen en waar ze slapen was allemaal perfect te zien in de echte natuur.

De terug weg naar het hotel was minder exotisch. We kwamen namelijk op een landweg vast te zitten achter een kudde koeien. Inderdaad. Koeien. Die heb je ook op de galapagos. De taxi chauffeur ging eruit om de koeien weg te jagen terwijl de gids er langs probeerde te rijden. Afijn, een half uur later waren we dan eindelijk koe-vrij. Muy bien.

In de avond zijn we opzoek gegaan naar de turtle bay. Hier kan je haaien spotten, schildpadden en andere vissen. We moesten maar met de taxi want dat was 1 dollar. Maar koppig als we zijn dachten we dat het wel te lopen was als het maar 5 minuten met de auto was. Het was inderdaad prima te lopen. Alleen moet je als je er bent nog 45 minuten lopen naar het strand zelf. O. Het enige wat je dan nog kan doen is het beste er van maken. We zongen de hele tijd ´september´ van earth wind and fire en bij elke heuvel lieten we ons maar gewoon naar beneden storten in platas van rustig tegenhoudend naar beneden lopen, want de blaren van de vulkaanloop begonnen behoorlijk pijn te doen. De wandeling was het zeker waard want het strand was daadwerkelijk prachtig. Het is net alsof ik een plaatje google wat tropisch moet lijken. En nu loop ik daar gewoon zelf. Onvoorstelbaar.

We zijn uiteten geweest en bestelden een biertje. Laat dat tje maar weg want het was een mega fles. We raakten direct even de weg kwijt de terug weg, maar gelukkig kennen we een para spaanse woorden. Disculpe Señor, una pregunta. Donde es hotel Fernandina? De beste man liep een stukje met ons mee en wees een straat in. Izquierda y derecha. Ok. Muy bien. Links en rechts. Bleek dat we niet eens 1 minuut lopen waren van ons hotel. Foutje, bedankt.

Vanochtend moesten we dit goddelijke eiland en schildpadden hemel helaas weer verlaten. We werden keurig opgehaald en Guan regelde de boel wel weer even. Een auto bracht ons naar de ferry en de taxi chauffeur ging met ons mee op de boot en tilde onze spullen. Toen in de bus naar het vliegveld en werden we door dezelfde beste man in de rij gedropt. Ok. Muy bien. Eenmaal weer in Quito werden we opgewacht door hetzelfde meisje die ons weg heeft gebracht. We konden in een dikke wagen met geblendeerde ramen en drinken en alles instappen en werden weer netjes voor de deur afgezet bij ons viersterren hotelletje. Morgen gaat de reis door naar Baños, waar we opnieuw een actieve vulkaan met rook zullen bewonderen en een duik nemen in warm water bronnen.

Ciao Galápagos :(