San Pedro de Atacama

Nog een blog en ik ben weer bijna helemaal bij! San Perdro de Atacama. Een klein dorpje bestaande uit een paar straten aan de rand van de woestijn. Het is nog steeds een dikke 35 graden. We hebben met de Duitse jongen afgesproken bij het busstation, maar wanneer we daar worden gedropt zien we niemand. Ook niet iets wat op een busstation moet lijken. We besluiten in de hitte op zoek te gaan naar het hostel. Het kan dus niet ver weg zijn, aangezien het maar een zeer klein dorpje is. Al leek alles ons even te ver in die hitte..

We komen aan bij het hostel, waar we ook direct Felix treffen. Muy bien. Hallo. We hebben ons duits goed kunnen oefenen tijdens de tour met de Duitse meiden. We konden ook nederlands praten en zij duits en toch begrepen we elkaar. Dikke prima. We krijgen in het hostel de optie om in een dorm te slapen, maar die blijkt vol. Na wat geflirt zegt de beste man ineens dat hij ook nog een casa heeft die van hem is waar wij wel in mogen slapen voor veel minder geld. Muy bien. Felix mee. En we hebben ons eigen huis!

Na een tijd achter de wifi te hebben gezeten is het tijd dat we geld gaan wisselen. Ander land. Ander geld. Het geld is hier in zeer grote getallen. 10.000 is hier geen probleem. Daar staan we dan. Weten nauwelijks wat 100 is in het spaans en nu praten ze ineens in 10.000den. Niet zo muy bien. Gelukkig hebben we Felix die ons helpt en vraagt naar goede restaurantjes etc. Ook willen we een bus boeken naar Valpariso. We stappen een maatschappij binnen en beginnen in het Engels, waarop de vrouw ineens zegt met een Leids accent dat we ook wel Nederlands mogen praten. SCORE! We vragen haar de hemd van het lijf, dikke prima dus weer. We gaan uiteten en chillen hem daarna bij het hostel, waar we Ellis haar verjaardag nog eens goed vieren. We flirten weer wat van de prijs af en een 2 liter rode wijn komt eraan. We beginnen nu alvast met rode wijn, om te oefenen voor de wijntour in Mendoza.

De volgende ochtend hadden we allemaal toch echt wat extra slaap nodig. Ellis ging alvast een bus boeken en had fruit gehaald op de markt. Ik kreeg zelfs een ontbijt op bed. Muy bien. Lang kon ik niet blijven liggen want de hitte brand me zo uit bed. Na even een poging te hebben gedaan om te zonnen (dit duurde 1 minuut en toen was t me wel best) werd het tijd voor een heerlijke koude douche. Dat kan daar gewoon. Warme douche is zo overbodig. Nooit gedacht dat ik zo zou snakken naar een koude douche.

Die middag besluiten we last minute nog even een tour te regelen. We boeken de tour om kwart over drie en we worden om kwart voor vier alweer opgehaald. Even haasten, maar zoals altijd tot nu toe hebben we het weer eens gered. De tour gaat naar de Valley de la Luna en de Death valley. Helaas krijg ik mega last van blaasontsteking en plas ik overal waar ik maar kan. Dan ineens zegt de gids dat zij werkt met magneten die de PH waarde van het lichaam veranderen waardoor de bacterien dood gaan. Ik vind op dat moment alles best want de kuur vanuit Nederland werkt voor geen meter. Niet eens een centimeter.

Na de tour rijden Ellis en ik met haar mee naar haar huis, samen met haar twee beste vrienden die echt zo gek zijn als t maar kan. We worden vervoerd in de dikste bak waar we ooit in hebben gezeten en het laatste deel scheuren we zelfs, anders wordt er in zijn auto geplast. Voor twee uur lang lig ik op een bed en krijg ik overal magneten. De volgende dag komt ze nog bij mij thuis langs voor nog een sessie. En jahoor, mijn blaasontsteking is weg. Ze geeft me allerlei cranberrie pillen en citroen pillen en zelfs het nummer van haar gynecoloog in santiago en haar eigen nummer. Ze wil ook totaal geen geld van me aan nemen. Wat een geluk dat zulke mensen nog bestaan en ik haar net tegen ben gekomen.

Nu kan ik met een gerust hart de bus in. De busrit naar Valpariso duurt namelijk 24 uur, en dan wil je geen blaasontsteking hebben. We zijn dus nu veilig aangekomen in Valpariso. Waar ik ineens donders ziek wordt als ik uit de bus ben gestapt. Ik ben dus nu gebonden aan bed en Ellis gaat sightseeing doen. Ik heb nu 26 uur in een bus gezeten, voor een stad die ik niet eens kan bekijken. Aint-that-great. Nu rusten en snel beter worden met zuster Ellis en de tips van het thuisfront.

Buenos Noches.