Uruguay

Zoals altijd begint het met een reis naar de volgende bestemming. En niet zoals altijd, ik herhaal, niet zoals altijd zijn wij keurig op tijd. We reserveren een taxi de receptie van het hostel, staan keurig op tijd klaar en zelfs de taxi is iets aan de late kant. Daardoor arriveren wij net 5 minuten te laat, maar we moesten er een uur van te voren zijn. We weten nu ook waarom. WE waren even vergeten dat we de grens over gaan. We laten onze tickets controleren en gaan door naar de controle van de grens. Zoals altijd kan Ellis vrolijk doorlopen en word ik aan alle kanten gecontroleerd. Ik langs 3 verschillende balies en Ellis fluitend aan de overkant. Ik nog even een fotootje hier en een vingerafdruk daar en dan Vamos naar de boot. Een beste speedboot ook, die ons in een uurtje naar Uruguay brengt. We arriveren mooi op tijd in Colonia del Sacramento. Dit is een klein dorp aan de kust. Omdat het klein is besluiten we te gaan lopen met onze backpacks. Als twee schildpadden gaan we vooruit. Alle straten zijn omhoog. HEt hostel waar we heen wilden is vol dus door naar de volgende. Eindelijk geinstalleerd en wel voelen we direct de rugpijn. Muy bien, net wat we nodig hadden..

De volgende dag zijn we nog steeds kapot. Dat overkomt ons steeds vaker. We kunnen zo vroeg naa bed gaan als we willen maar we blijven ons moe voelen. Het komt denk ik omdat we bijna aan het einde van de reis zijn. We zijn het een beetje beu om alles steeds uit te zoeken en te reserveren en te zoeken op de kaarten en te lopen en lopen en lopen. Maar, dat is het reizen. Zoals de man van het raften naar ons riep; Vamos teaaaaam Forward!! Daar gaan we dan weer.

We besluiten een scooter te huren. Dat is een echte aanrader om dit kleine toeristische dorpje te bekijken. Helaas hebben we hier een motorrijbewijs voor nodig. Ik laat de achterkant zien van Ellis haar rijbewijs en wijs naar het brommer plaatje. De beste man gelooft ons ook nog. Maaaar, verstandig als we zijn bedenken we ons dat als er dan iets gebeurd we niet verzekerd zijn of wat dan ook. Dan huren we maar een Tandem! Ook dikke pret. Vamos team forward!

We wilden naar allerlei musea die compleet onvindbaar waren en crossten langs een paar uitzichtpunten. Nadat we werkelijk niets op de kaart konden vinden besloten we maar om naar het strand te gaan. We vallen uiteraard in slaap en na een duik in zee zijn we weer klaar om op de fiets te springen. Ik sta nog even in mijn blote kont te prutsen met bikini wisselen naar ondergoed, als Ellis voor de grap ineens roept 'hahaha lekke band, neehoor grapje' We fietsen weg maar het gaat allemaal wel een beetje moeizaam. Jahoor, echt een lekke band. Muy bien dan. We vinden het nummer van de organisatie en vragen een meisje bij het strandhuis om voor ons te bellen. Muy bien er komt iemand aan. We planten ons in een stoel want we denken dat de mensen ons mee nemen in de auto. Helaas. Er komt een auto aan met twee mountinbikes. FACKK moeten we nog terugfietsen ook. Tegenvaller weer. Vamos teaaaam forward naar de bulten.

Eenmaal moe in het hostel besluiten we om nog even een uurtje te relaxen en daarna naar de bus te gaan. Weer lopen met die backpack. We beseffen nu waarom de heenweg zo vermoeiend was, we gingen namelijk behoorlijk de bult op. De weg naar de bus is dus een dikke meevaller. En de bus ook, want deze is bewapend met wifi, airco en luxe stoelen. Wij hadden ons een beetje vergist in hoe arm Uruguay was. Het is namelijk best een rijk land en alles heeft gewoon europeze prijzen helaas. Deze bus bewijst dat ook maar eens.

Aangekomen in Montevideo na 2 uurtjes zien we hoe georganiseerd Uruguay is. We moeten in de rij staan en worden zo een taxi ingeloosd. Prijslijsten hangen in de auto. Muy bien. De taxi chauffeur heeft navigatie aanstaan en we horen waar de man heen zou moeten rijden. Maar helaas doet deze beste eikel dat niet. Hij rijdt om en de meter blijft maar lopen. Het zou 70 uruguaanse pesos moeten zijn, maar de teller stopt op 140. De man rijdt nog 2 meter verder terwijl we er al zijn en de teller stopt op 142. Het wordt ons allemaal even teveel, want de beste man pakt ook nog een papier erbij waarop staat dat het ook nog 13 peso per tas kost en we hebben er 4. Ik word helemaal gestoord. Dat komt ongetwijfeld omdat we al bijna 3 maanden onderweg zijn en we steeds worden bedonderd. De man pakt lijsten erbij om de prijs te laten zien, waar met grote rode letters op staat dat de lijst niet meer geldig is omdat hij uit 2013 komt. In de auto aan de stoel hangen ook andere kaarten met andere prijzen, dus die trek ik even uit de auto en houd het voor zijn gezicht. De man blijft volhouden dat zijn prijs de juiste is. Klote vent. Omrijden, ons bedonderen met de prijs, niets vertellen over de tassentax. Wat een frustratie. Uiteindelijk geven we hem 140, maar omdat hij het geld nogal snel pakt steeds willen we nog een keer checken of het echt 140 is en niet meer. Maar helaas, de beste man laat het niet meer los. Dan maar even hardhandig. Verdomte klootzak. Heeft ook nog het lef om te weinig wisselgeld terug te geven. Ellis gaat bij de auto staan en uiteindelijk gooit ie nog wat uit het raam. Haleluja. Montevideo.

De volgende dag in Montevideo hebben we de old town bekeken en uiteraard een bezoek gebracht aan de mac. Dit zal de 8ste keer zijn sinds buenos aires. En steeds onder het motto dat we het verdiend hebben. De old town viel een beetje tegen en veel musea waren dicht. We hebben ook wel direct in Quito het mooiste historische centrum bekeken wat er is, dus het is montevideo vergeven. Ook is de stad niet zo bruizend als wij hadden gedacht. Voor mijn reis heb ik mijn plannen wel eens doorgesproken met clienten die ook hebben gereisd en een van deze personen had mij hier al voor gewaarschuwd. En het is niet de eerste keer dat een van de clienten gelijk heeft gehad over de reis. Muy bien. Bedankt voor de tips. We hebben ook een bezoek gebracht aan het museum van Carnaval, omdat we dit in Brazilie natuurlijk net mislopen. Onderweg terug naar het hostel komen we mutsen tegen. Ik zie direct een schildpadden muts en moet deze echt kopen. 200 pesos. Gelukkig ziet Ellis ook een mooie muts (van patrick van spongebob) en kunnen we een goede deal maken. Vandaag hebben we de hele dag aan het strand gelegen. Dankzij Ellis haar insmeerskills ben ik nu een zebra. Is weer eens wat anders. Lekker heur.

We wilden eigenlijk vandaag de grens over, maar kwamen erachter dat er geen bussen de grens overgaan op zondag, dus nog een extra nacht in montevideo en morgenvroeg vertrekken. We gaan dan met een bus die 6 uur duurt naar Salto. Daar moeten we een andere bus boeken, of een boot. Dat hebben we uiteraard nog niet uitgezocht. Dan komen we aan in een dorpje (waarvan ik de naam niet weet maar Ellis wel, iets met concordia ofzo) en vanaf daar pakken we een nachtbus (althans, nog niet geboekt maar wellicht hebben we weer eens geluk..) richting Puerto de Iguazu. Waar we de beroemde Iguazu waterfalls gaan bekijken. Bring it on. Lekker busreizen.

Vamos teaaaam forward!!