Rio de Janeiro

Daar gaan we dan. Van Puerto Iguazu naar Rio de Janeiro. We moeten er duidelijk iets voor over hebben. En met iets bedoel ik 7 bussen en 2 vluchten. We lopen om 1 uur in de middag van het hostel naar het busstation. We waren nog een beetje over verhit, omdat we naar het drielandenpunt zijn geweest. Dit zou slechts 1 km verderop zijn. Deze 1 km was anders wel behoorlijk lang en het was facking heet. We wilden ook echt niet dit hele pokke eind terug lopen, en aangezien het liften de vorige x zo soepeltjes ging, stak ik nu ook maar weer mijn duim omhoog. En jahoor, de eerste de beste auto stapt een vrouw uitben gebaard dat we wel in de laadbak van de truck mochten. Onderweg stopt de vrouw nog even en steekt haar hoofd uit het raam. DONDE!? busterminal por favor. Ok bedankt he. We springen uit de laadbak en zijn op de plaats van bestemming. Muy bien. Maar, oververhit dus.

Daar stonden we dan. Gewapend met een krappe planning uiteraard. We gingen de eerste bus in. Deze zou ons de grens over brengen en naar een halte waar we de volgende bus konden pakken. We moesten de bus uit om te stempelen en weg was de bus. Euh Ja. Doen we even normaal bus? Wat nu? Eerst maar eens alle stempels halen. Dan terug naar waar we eruit gekickt werden. We kregen een kaartje en die hielden we maar omhoog bij elke bus die langs kwam. Jahoor, eindelijk stopt een bus. We stappen met backpack en alles in een overvolle bus. Het regent ook nog eens lekker naar binnen in mijm face en net als we eruit moeten bij een lokaal bus station valt er een hele plons zo via mijn rug mijn broek in. Heerlijk. Lekker dan. Net wat ik niet had besteld. Met een natte ass opzoek naar de volgende bus. Deze bus zou ons naar het internationale busstation brengen. Ook daar staan we met onze backpacks op de rug en handbagage tas op de buik in een overvolle bus. Net toen ik dacht dat ik het niet meer trok mogen we even zitten. Hey bedankt he. Dan stappen we maar weer uit met ons hele hebben en houwen. Hier moeten we nog 2 uur wachtenin een super warme ruimte, zonder airco, zonder wifi. Dus Ellis. Waar wil je over praten? Daar zitten we dan weer.

Nadat ik mezelf heb voorzien van droge kleren en een bord patat en de klok maar even goed heb gezet op braziliaanse tijd kunnen we dan donders snel in de 4e bus (in Brazilië was het blijkbaar weer een uur later) Hier konden we twee uur in zitten, dan moeten we weer overstappen en die overstap wordt krap an. We komen aan, kopen snel wat eten en vliegen naar de poort waar de bus vertrekt. Geen bus. Ik ga maar eens vragen waar de bus blijft, want we hebben een gevalletje nutteloze vlucht die we moeten halen. En ja, ook dat wordt krap an dus o wee als er wat niet muy bien gaat. Even ben ik in shock. Portguees wordt hier gesproken en dat lijkt niets op spaans. Eerder op chinees ofzo. What the fuck. Ik vraag donde de bus en geef mijn ticket. Direct vliegen er 5 mannen in de benen en wordt er gewezen en overlegd en gecheckt in de computer en wordt er gebeld. Ik kijk lichtelijk in paniek naar ellis, wiens hoofd ook zegt ja wtf gebeurd er bij jou. Inderdaad. That is the pregunta. Wass ist this para loca shit. De bus heeft een uur vertraging. Nou. Als ie maar rapido is. Nosotros una flight. De gast snapt het niet. Oke doei.

Na deze nachtbus (bus 5) te hebben overleefd komen we om 11 uur de volgende ochtend aan in campo grande. We vragen bij de tourist information hoe we naar het vliegveld komen. Taxi voor 45 real (gedeeld door drie en het is de prijs in euros) of twee x een bus. Maar dat werd afgeraden, het was namelijk zaterdag middag. Ok, de bus dus. We moeten vier gele kaarten kopen en lopen naar de bus. Hier staat een of andere gestoorde gast. Zo'n typische dorpsgek zonder leven die iedereen de bus in helpt of zoiets. We worden de juiste bus in geloosd en de tassen mogen op het dashbord. Muy bien. Gracias, ook al kennen ze dat woord niet in het portugees. Het is nu obrigada. Dat dus. Bedankt he. In de bus ontmoeten we een jongen die engels kan en ons de juiste uitstaphalte wijst en de juiste halte voor de laatste bus wijst. Bij deze halte staat een man die airport zegt. Si, zeggen we braaf. Hij wijst ons de juiste bus. Aubergine. O nee wacht. Obligado. Nouja fack it. Gracias! Moi. In deze bus vraagt een nigger in pak of we naar de airport moeten en trekt voor ons aan t touwtje bij de juiste halte. Obligaga. Nee. Dat moet er nog even in komen..

De vliegtickets die we niet hebben uitgeprint waren blijkbaar geen probleem. In checken. Wachten. En gaan. Uitstappen. Rennen als een complete idioot over the airport. Eten halen. Rennen door de gate (wie bedenkt dat ook, 0 minuten overstaptijd. Om 18:05 komen we aan en dan moeten we ook inchecken voor de volgende vlucht want die vertrekt om 18:45) Overigens was het nog even een discussie hoeveel tijd we hadden. Mijn mobiel zei namelijk dat het 5 uur was en die van ellis zes. We crossen dus ook nog eens door verschillende tijdszones. Muy bien. Vlucht gehaald.

Daar zijn we dan. Rio de facking Janeiro. Waar alles eng en gevaarlijk is. We pakken een taxi en delen deze met een italiaanse man die ook een beetje bang is. Die kosten dus ook weer gedeeld. Het eerste wat we zien zijn de krottenwijken. Heftig. Het besef komt weer. Dit is inderdaad echt rio de Janeiro. De taxi stopt bij het adres van het geboekte hostel (ja, we plannen wel eens iets). De ramen zijn dicht en het ziet er eng uit. Maar dit is wel echt het adres. Wheeeee mammie ik wil niet uit deze taxi. We stappen het hostel in en er gaat een wereld voor ons open. Live muziek, banken, bar, free cocktail hour, airco op de kamer, jongens die met ons uit willen. Prima, gesetteld. En waar blijft mijn cocktail!?

Na een heftige nacht waar we goed hebben genoten van het nachtleven in Rio de Janeiro (ik herhaal, nachtleven van Rio de Janeiro) hoor ik heel ver weg een stem. "Manon, het is half 2" huh lig ik op een stapelbed? waar de hell ben ik? Oh ja wacht. Rio de Janeiro. We waren op pad met drie collegas uit de USA, waarvan 1 een braziliaan was en zijn local neef had uitgenodigd. Prima. Ze beschermden oms alsof we van goud waren en hebben ons leuke feiten vertelden goede clubs laten zien in Rio. Ik wilde dance music dus dat werd geregeld. VIP, onbeperkt drinken (met een smoothiebar) en een DJ bij wie wij goede muziek konden aanvragen. We hebben een super leuke avond gehad. Even voelden we ons schuldig dat het al half twee was en nog niets hadden gezien, maar fack it. Dit is Rio de Janeiro (ik weet niet og ik rio de Janeiro al eens had gezegd maar ik denk ik zeg het nog even. Rio de Janeiro dus).

Dapper als we zijn gaan we met alle voorbereidingen inclusief een brak hoofd de straat op. Geen geld mee, alleen een visa card in een bh gepropt en de camera stevig vast om ellis haar lichaam. Op naar de tourist information voor een kaart en informatie. Er schijnen mooie trappen te zijn die we maar eens gaan bekijken. We kijken ondertussen onze ogen uit naar wat we allemaal zien. Zwervers die random neervallen of ergens slapen, zwervers met mega ontstoken wonden en zwervers die ons smeken om water. Waar politie staat is dit zeker niet voor niets. Zo ook bij de beroemde trappen. Daar zijn veel toeristen dus ook veel dieven etc. De trap is gemaakt door een kunstenaar en allerlei elementen van verschillende landen zijn er in verwerkt, zo ook Holland. We lopen een stukje de trap op, waarop de vraag volgt. Waarom doen we dit in godsnaam, met ons brakke hoofd? Het antwoord raden jullie natiurlijk al. Omdat dit facking Rio de Janeiro is. Vamos teaaaaaaam foward!!

Na deze helse klim (waarbij we ook altijd terug denken aan cotopaxi, wat een gevalletje vulkaan alla 5000 meter met jetleg en geen aclimatisatie was, hoe hebben we dat overleefd als we dit al zo zwaar vinden) was het tijd voor de ultimate challange. Pinnen.

Ik ben echt een scheiterd als het aan komt op deze stad (de naam is jullie in middels duidelijk denk ik). Onderweg hebben we horror verhalen gehoord over berovingen en bedelaars alles. Al die zwervers en mensen die maar wat schreeuwen in het portugees maken het er niet beter op. In andere steden vallen we altijd al op, hier is dat echt niet anders. Inmiddels hebben we al 4 x een poging gedaan om een bank te vinden. Het lukt ons maar niet om de kaart te begrijpen, laat staan de aanwijzingen in het portugees. En vinden we eindelijk een bank dan doet die kloten visa card het niet. Dit soort dingen bestel ik echt niet als ik brak ben. En loop in gevaarlijk rio de Janeiro. In 35 graden hitte. Als een vrouwelijke zwerver me ook nog bij mijn arm pakt met haar lange nagels ben ik het helemaal zat. Nu denken jullie natuurlijk. Die rampt die zwerver even knockie, maar nee. Ik herhaal. Dit is Rio de Janeiro en ik wil nog niet dood. Dus we geven gewoon op en gaan terug naar het hostel. Dat is een beetje het verhaal.

Volgende dag beseffen we wat voor lekker ontbijt we hebben gemist. Gebakken ei, vers brood, kaas, allerlei fruit. Gevalletje bunkeren dus. Daarna rennen we met de kaart in de hand naar het theatro municipal, waar een free walking tour begint. Precies 5 minuten te laat kunnen we aansluiten bij een engelse groep. Muy bien. Obligada. Nee. Gracias dan maar. We komen langs theaters, kerken, beelden, grootste bieb van zuid amerika (er is namelijk een wet die zegt dat elk gepubliceerd boek in zuid amerika een kopie moet hebben in deze bibliotheek) en zijm weer een stukje wijzer geworden over de geschiedenis van Rio de Janeiro. Na drie uur te hebben gelopen in de ongelooflijke hitte en de gids wat andere handige vragen te hebben gesteld gaan we gewapend met gepind geld naar de grote bieb. Is de entree gratis haha. Wat een giller. Muy bien denken we. Helaas is dit niet zo muy bien want je moet een documento laten zien. En dat slepen we inderdaad niet mee door deze gevaarlijke stad. Geen bezoek aan de bieb. Oververhit keren we dan maar terug naar het hostel, waar we direct maar even de was wegbrengen. Ook dit is weer even zoeken. De kaart heeft diagonale straten en straten die over elkaar heen lopen en onder elkaar door. En wij maar hopen dat we niet in de verkeerde buurten of straten terecht komen. We vinden de wasservice en besluiten wat dingen uit te zoeken voor ilha grande. De tourguide had namelijk gezegd dat dat eiland echt een paradijs is en dat we dat niet kunnen skippen. Prima, dan skippen we dat paradijs niet. No problemo.

Het blijkt lastiger dan we denken. Hostels zijn erg duur of vol of hebben op de een of andere manier alleen een male dorm. We hebben het vervoer inmiddels geregeld (alsof we het nooit leren. Gevalletje vliegtuig maar geen tour of hostel in bonito), maar het hostel wil echt niet lukken. Morgen.. morgen doen we het echt. Ja. Nee. We hebben eerst eten nodig. We hebben gister een leuk restaurantje gevonden om de hoek. Er staat een groot buffet en je kan kiezen wat je wil. Dit pleur je op je bord en je bord wordt gewogen. Zo betaal je per kilo. 1 kilo kost gemiddeld 25 real. Dikke prima dus. Naar dit restaurantje gaan we dus maar weer. Want gister kregen we een gratis toetje. We snappen niet waarom want we praten geen portguees, maar de man brengt het allemaal erg leuk dus het zal wel goed zijn. Besankt he. Ook dit keer krijgen we weer een lekker toetje. Obrigada. Hoppa. Geef ons iets goeds en we kunnen dankjewel zeggen. Lekker heur. Alle indrukken en ervaringen kosten veel energie, dus ook nu is slapen met onze gevulde buiken no problemo.

We moeten nu toch echt even gaan plannen, want met ons slome gedoe komen we er ja nait. We komen tot de conclusie dat we een gevalletje dagen te kort alla teveel activiteiten hebben. Eem wat nachten bij boekn dus. Ik roggel dat wel eem. Daarna maken we een strakke planning, die we later in de week nog wel 100x omgooien. Echt handig dat plannen.

A fijn, we beginnen de dag maar weer met een broodje met kaas en een heleboel fruit. Ik heb ergere ontbijten gezien. Daarna zijn we aks ekte toeristen met de kaart in de hand naar een museum voor moderne kunst gegaan. Oke, dat is gelogen. Niet als echte toeristen met de kaart in de hand want dan val je op en dat moet niet. We vragen even hulp aan een gast die er wel oke uit ziet, en krijgen direct 3 gesprekken tegelijk over waar we nou eigenlijk heen moeten en hoe zon goede keuze dat wel niet is. Nou, dat is ook zo. Bedankt he. We lopen een brug alla cotopaxi over en zoeken naar het museum. DICHT. Gelukkig waren we super laat zoals gewoonlijk en hoefsen we maar 5 minuten te wachten tor 12 uur. Timing. Wij kunnen dat. Arriba cinco. Vamos teaaaaam foward.

Na prachtige abstracte en moderne kunst te hebben bekeken en op onze donder te hebben gekregen voor het aanraken (soms moest je aan een touw trekken en dan ging er een doek omhoog, maar dit betekent niet dat we aan alle kunst met uitsteeksels mogen zitten. Foei ons) was het tijd om ons verder te haasten. Het Christus beeld stond namelijk ook nog op de planning. Na afgeleid te zijn door een leuke markt waar ik een mooie schildpad ketting heb gekocht en de was te hebben opgehaald rennen we naar de bus. Ja mensen. De bus. We pakken ook gewoon in rio de Janeiro de bus alsof het niets is. En het is ook niets. We vragen in t hostel welk busnummer en srraat. Lopen er naar toe met onze kapot geacheurde kaart en gaan gewoon random aan de stoep staan zwaaien als de juiste bus eraan komt. Nou en dan stapm we joa gewoon in. No problemo. De terugweg is een ander verhaal, maar dat komt later. Niet nu? Nee. Niet nu.

Dat christus beeld ia erg beroemd omdat het over heel rio de Janeiro uit kijkt en een van de grootste beelden ter wereld is. De aller grootste staat ergens in polen, nummer twee weet ik niet en nr drie hebben we al gezien in cochabamba. Dit beeld was ook niet zo bijzonder. Rio heeft nogal last van smog, dus heel ver kunnen we niet kijken. Het is een mega toeristische attractie, dus een leuke foto zonder andere vreemde mensen zit er ook niet echt in. Dan maar even andere fotos crashen en op dat jezus beeld gaan zitten met een drankje. Je mot wat he. Wachten op zonsondergang. Wat echt een dikke flop was want er kwam een wolk en daar bleef de zon achter. Geen mooie kleuren niks. Oke, dan niet he. Gaan we wel weer met t treintje naar beneden. Ook goed. Echt geen probleem. Nee hoor, geeft niks. Helemaal niets. De pasa nada. Eenmaal beneden moeten we een bus terug pakken, maarja welke he is dan eem de vraag. We roepen gewoon naar elke buschauffeur LAPA want zo heet onze buurt. Als t raak is stappen we in en houden we een kaart onder zn neus. Daar. Daar moeten we een beetje heen zeg maar. Tu hablar to ons where esta finito? Nou muy bien. Bedankt. Gracias. Obrigada.

We lopen nog even langs ons vaste restaurantje en willen daarna naar bed. Er klinkt harde live muziek beneden in het hostel. Hey el zullen we even kijken? Moeten we wel even sociaal doen. Wat! Sociaal doen? Vermoeiend. We gaan toch maar. Foute beslissing. Ellis kletst lekker met een gast over social work weeshuizen vrijwilligerswerk en al dat soort interessante onderwerpen, terwijl ik ineens vast zit aan een chileense gast met een baby van 5 maanden zonder vriendin en zonder engelse woordenschat. Niet zo muy bien. Berichten in de piemelapp (de groepsapp met mijn drie lieve vriendinnetjes) werkt niet, want ook hilja heeft even een gevalletje nieuw zeeland. Lekker dan. Entering sleeping mode. Vamos teaaaaam forward.

Na een te korte nacht gaan we naar het ontbijt waar weer even net teveel mensen zijn. Er is namelijk een groep uit chili die met arme kinderen gaat voetballen en reizen. 40 kinderen. Bij het ontbijt. Die schreeuwen en in de weg staan. In de ochtend. Na een te korte nacht. Gevalletje zwaar leven. Maar, we moeten door. Weinig tijd veel te doen druk druk druk hier in rio. We willen namelijk naar de sugarloaf. Dit is een van de hoogste bergen in rio, waar je ook een prachtig uitzicht hebt over verschillende stranden, wijken en eilanden. Tot onze schrik kost dit 62 real en als je student of 21 bent 31 real. Laten wij nou net 21 zijn en studenten. Oh nee wacht. Gevalletje zwaar leven. Arme visa kaart. Omdat de nacht nogal kort was besluiten we nog wat extra te genieten van het uitzicht op een ligbed. Ik vraag netjes of het ligbed naast een meid vrij is. (Er liggen namelijk wel spullen op) Ja zegt ze. Ik wacht nog even tot ze de spullen weg haalt maar dat doet ze niet. Is this yours? No. Oke, dus ik pak het op en leg het op de grond. 'Euh you shouldnt do that' en mevrouw paktde spullen weer op en legt het op de stoel. Wel godverdomme. Is deze stoel nou vrij of niet!? Ja. Nou wat zeik je dan. Als je niet wil dat die spullen op de grond staan pleur je ze maar op je eigen stoel. Zo. We hebben een bed. Muy bien. Tijd voor n powernapje. Echt mooi dat uitzicht. Van de binnenkant van mijn oogleden.

Na de sugarloaf te hebben bewonderd lieten we het lot maar bepalen wat we hierna zouden doen. Als bus 107 kwam gingen we eerst naar het hostel, als een andere bus kwam gingen we eerst copacobama strand en iepanama strand bekijken. Bus 107! Wat waren we blij. Bikini aan en snel de bus naar het strand gepakt. Vanuit de bus een beetje sightseeing doen en de terugweg als we uit gechilld waren bekijken we die stranden wel even goed. We komen aan en willen een parasol
. Nou da ken wol. Een jongen loopt ook braaf met ons mee en plant dat ding in t zand. Hey bedankt he. Daar liggen we dan. Tussen de locals. Die strings dragen. En bruine konten hebben. En echt mega bruin of zwart zijn. Aan het strand. Van rio de janeiro. Na weer een beste powernap wil ik nog even in zee duiken. Dit is makkelijker gezegd dan gedaan want die golven zijn echt mega hoog. Na een paar keer als een walvis weer aangespoeld te zijn voor ellis haar voeten (die hield mijm bril vast en bewaakte de kleren) was ik eindelijk voorbij de branding. Ik kon er ook direct weer uit want we waren even vergeten dat ik degene was met het gekd in de bh. Oeps. Hoop dat die buschauffeur ook nat geld aan neemt.. het blijkt dat je gewoon kan weglopen bij je parasol omdat je al betaalt hebt. Nou prima. Doen we dat. Op naar de zonsondergang. Ja. Lang verhaal kort. Was ook een flop. We stappen maar weer in een bus en komen gewoon weer op de goede plaats uit. Wij kunnen dat. Lekker heur. Arriba cinco.

Eenmaal terug in het hostel blijkt de airco niet te werken. Dat is niet zo best want dan wordt het echt kneiters warm in een kamer met nog 8 andere mensen. De domme snollen van onze meiden dorm hebben ook nog de ramen open gezet dus er zijn muggen overal die niks geven om muggenspray. De volgende ochtend hebben ellis en ik dan ook maar een paar uur geslapen. Ik kijk in de spiegel en schrik me dood, erger dan andere ochtenden zeg maar. Ik heb namelijk een muggenbult op mijn ooglid en mijn hele oog zit dicht. Jezus christus ook dat nog. Dit beloofd nog wat. We moeten wel een beetje wakker blijven want we gaan naar de favellas vandaag.

De favellas zijn krottenwijken in Rio. Bijna elke grote wereldstad heeft deze wijken. Het zijn wijken waar je absoluut niet alleen wil lopen als toerist. De mensen die er wonen betalen geen huur, of veel minder dan in de rest van de stad. Ook zijn sommigen illegaal daar gaan wonen, omdat als je kan aantonen dat je er al vijf jaar woont je mag blijven. De wijk heeft een grote duidelijke poort en aan de hoeveelheid politie en ME te zien is dit echt het begin van de favella. We rijden met een busje omhoog en lopen dan naar beneden door de favellas. Alle straten zijn super smal en overal ligt poep of zie je riolering lopen. De meeste huizen zijn wel gemaakt van beton, een paar van hout en ander materiaal. Omdat er weinig plek is voor deze mensen worden huizen op daken van andere huizen gebouwd. Dit gaat wel eens fout. We lopen dan ook langs ingestortte huizen. Voordat we de wijk in gaan krijgen we duidelijke instructies. Blijf bij elkaar. Geef de kinderen geen geld. Maak geen fotos van mensen. Loop altijd rechts en maak ruimte voor locals. Oke oke. Copie. Roger. over. We lopen door smalle stinkende straten waar elektriciteitskabels gewoon laag of los boven ons hoofd hangen. Heel gevaarlijk dus. We beginnen de tour met een uitzicht punt. Daarna gaan we door naar een art gallerij en een winkeltje en bakerij. We leren steeds meer over de buurt en zien afschuwelijke dingen, huizen kinderen met eiwit buikjes en huizen die zijn ingestort. Toch zien we ook betonnen huizen en prima badkamers etc. De mensen zijn ook niet beschaamd dat zij daar wonen. Het is veilig voor hen. In de favellas wordt niet van elkaar gestolen. Even roept de tourgids dat we nu geen fotos moeten maken. Er staan namelijk mannen met wapens op ons gericht. De ekte drugsdealers. Als zij een verkeerde indruk krijgen zijn ee muerto. Maar, angstig als we even waren leven we dus nog. Muy bien. Er is een vrijwiligersorganisatie die kinderen in de wijk vermaakt. En de locals kennen de tourgids dus wij zijn weinig in gevaar. Het geld dat wij namelijk voor de tour hebben betaald gaat deels naar de vrijwiligersorganisatie. En de bakkerij en gallerie en kraampjes kopen wij dingetjes waar zij profijt van hebben. Na deze indrukwekkende en schokkende belevenis eist het slaaptekort zijn tol. Maar, weinig tijd en laatste dag dus we moeten door.

De volgende stop is eerst ons vaste restaurantje. Na flink te hebben gebunkerd lopen we naar de bus. We gaan namelijk naar het stadion waar de finale wordt gespeeld van het WK 2014. Het kost 20 real om naar binnen te gaan en we krijgen een koptelefoon met engelse gids erop. We moeten op het nummertje klikken en dan wordt er iets afgespeeld. We kunnen helaas niet naar alle verdiepingen, want er is een fifa conferentie. Oke prima we gaan toch. We kunnen de kleedkamers in, zelf een toespraak houden en het stadion zelf in. Daar zitten we dan op de stoelen waar straka hoge piefs gaan zitten. We krijgen allerlei informatie. Het stadion is bijvoorbeeld gerenoveerd. Alle oude stoelen gingen naar andere stadions en er zijn nieuwe inklapbare stoelen. Aan de buitenkant zijn grotere stoelen voor dikke mensen. Het dak vangt 50% van het water op wat het stadiom gebruikt om wcs mee soor te spoelen etc. Nou muy bien. Na wat foto kiekjes moeten we snel terug om een tweede lading was op te halen. Deze gaat om 6 uur dicht en laat het toevallig net 5 uur zijn. De bus duurt eeuwig. We stappen ergens uit en zoeken op de kaart. We lopen niet in een chille buurt dus snel weg. Na een x links staan we ineens voor de waswinkel. Dikke prima. Ook weer overleefd. Als we terug lopen zeggen we nog tegen elkaar. We komen wel steeds op onze pootjes terecht he. Niet bestolen. Nog niet. Maar we zijn nog niet weg.

Nu (te vroeg in de ochtend) vertrekken we ilha grande. Een paradijs eiland waar alles om relaxen draait. We blijven daar tot en met zondag. We halen zondag de backpacks uit het hostel op en dan terug naar het vliegveld. Ik heb het gevoel dat we het vliegtuig gaan missen, ellis denkt dat er iets met de laatste taxi gaat gebeuren. We zullen het mee maken. In het vliegtuig terug zal ik mijn allerlaatste blog schrijven.

Hasta luego!