Huacachina

Het vorige verslag was gestopt in Lima. Die ochtend hebben we een bus gepakt om 8 uur. De reis zou slechts 5 uurtjes duren, dus dikke prima. Bestemming is zoals de titel al zegt, Huacachina. Dit is een heel klein dorpje in de buurt van Ica. Het dorpje is gebouwd om een meer in de zandduinen of westijn, hoe je het ook noemen wil. We kwamen mooi op tijd aan volgens schema. We hebben direct een buggy tour geboekt door de woestijn en kregen korting op de kamer. De chaos was weer veroorzaakt op de kamer [een kamer met 20 andere bedden] dus we konden richting het zwembad. Nou muy bien, tot zo ver.

Ik lig verdomme nog geen 1 minuut bij het zwembad en alle hell breekt los. Er vliegt een of ander kut beest bij mijn borst naar binnen en steekt me een partijtje niet te zuinig. Na dat beest compleet muerto te hebben gemept vist Ellis een angel uit mijn borst waar je u tegen zegt en begin ik direct op te zwellen. Oke, geen paniek. We hebben even zon pomp ding nodig die vacuum zuigt. Ja. En nu in het spaans..

Dat ging niet helemaal volgens plan maar ondertussen kreeg ik het ook donders benauwd, dus zei de engels sprekende man achter de balie dat ik naar het ziekenhuis moest. Hij heeft het beest nog bekeken. Het lijkt op een zwarte wesp, maar hij vond het maar vreemd omdat die hier niet veel zouden voorkomen. A fijn, wij worden in een taxi gepropt en scheuren naar een ziekenhuis. Onderweg bedenken we dat we 0,0 aan ID of zorgverzekeringsgedoe bij ons hebben, maar dat was op dat moment even mijn minste probleem. Ziekenhuis gehaald, geen dokter aanwezig. Sorry wat? Dit is toch het ziekenhuis? Ok, op naar een ander ziekenhuis. Daar word ik van hokje naar hokje gewezen en worden mensen boos omdat wij voor zouden dringen en moeten we uiteindelijk naar de Intensive Care. Daar wordt er weer naar mijn ademhaling geluisterd en wat gemompelt en overlegt. Ja euh hallo wtf is er nou aan de hand en waarom krijg ik geen lucht!? Ineens rent onze taxi chauffeur er van door en komt even later terug met een mega spuit. Euh ja. Nu mag toch echt iemand me even vertellen wat er nu gaat gebeuren. Thank god komt er iemand aan die 2 woorden engels kan. Easy en wait. Oke. Geen paniek.

Ik kijk grondig naar hoe de spuit wordt klaargemaakt. Er wordt nog een keer naar mijn ademhaling geluisterd en dan gaat de spuit in mijn arm. Lekker. Hij port nog even onder de huid en trekt de naald een beetje terug. Ondertussen kan ik Ellis niet bij me roepen, want Ellis kan niet tegen bloed en naalden. Muy bien. Weer een typisch gevalletje van daar zitten we dan. Na 5 minuten mag die spuit eruit en word ik 20 minuten lang aangestaard door 3 doktoren. Gelukkig krijg ik inmiddels weer lucht, maar moet ik nog wel blijven zitten. Wait. Easy. Ok.

Ik werp een blik in de verte van de IC en zie me daar een bed op me af komen. Er schijnt een zeer ernstig busongeluk gebeurd te zijn en die mensen worden nu binnen gebracht en rijden zo dicht langs me dat ze me kunnen aanraken. Iel. Ik kijk nog even goed en zie echt de vreselijkste dingen voorbij komen. Open botbreuken, hoofdwonden, mensen die flauwvallen en schreeuwen. Ik werp weer een blik naar mijn compagion Ellis en zie dat het ineens met Ellis helemaal niet goed gaat. En Ellis bevestigt dat met de woorden ' Manon ik moet nu overgeven' En zo gezegd zo gedaan. Maar de doktoren wilden Ellis niet helpen en haar water aangeven was al te veel. Ik probeer uit te leggen dat ze water nodig heeft en ondertussen word er weer naar mijn ademhaling geluisterd. Wait. Easy. FUCK OP MET JE EASY!

Dus. Ik mocht gaan. Kreeg medicijnen voor 3 dagen en hebben aan de overkant water gehaald. Haleluja. We zijn gearriveerd. Nu heb ik nog steeds een gekke lelijke rode plek en zijn de medicijnen op. Vreemd.

Die avond konden we niet meer mee met de buggy tour dus hebben we de zandduinen verkend en direct de znsondergang mee gepakt. De volgende dag waren we gewapend met muggen spul, spul voor andere insecten, vliegenmepper en killende spray toen we naar het zwembad gingen. O wee als er ook maar iets bij me in de buurt komt.

Om 4 uur pakten we dan de buggy tour. Dat was echt geweldig. Met een buggy wat lijkt op een jeep achtig iets scheur je keihard door de woestijn over hoge bergen. Achter elke berg ben je weer benieuwd wat het is. Soms is het niets en soms stort je naar beneden alsof je in een achtbaan zit. Echt geweldig. We zijn op 2 plaatsen gestopt om te zandboarden. Omdat het staan nogal moeilijk is en het vallen pijnlijk gingen we allemaal op de buik op het board. Wax erop en gaan! Ellis heeft het zelfs voor elkaar gekregen om even te staan. Muy bien. Daarna zijn we door gegaan voor de zonsondergang.

Huacachina is dus een dorpje in de woestijn. Dit maakt dat het echt zeer toeristisch is en de prijs dus ook hoger is. De mannen in Peru zijn er nog al van om ons continu na te fluiten, te toeteren, onze handen willen vasthouden etc. In huacachina hebben we daar dan ook maar gebruik van gemaakt. Een knipoog was genoeg en er kon wel 5 sol van de prijs af. Ook was er in Huacachina het wereld kampioenschap zandboarden. De aller beste zandboarders ter wereld liepen gewoon rond in ons hostel! Heel stoer. We werden uitgenodigd om mee te komen, dus daar hebben we nog een glimp van kunnen meepakken. Het nadeel is echter dat zij gratis in onze dorm konden verblijven en er weinig werd geslapen. Na een lieve glimlach en een smeek voor warm water konden we met korting in een prive kamer met eigen douche met warm water. Muy bien.

In het vorige blog had ik nog iets genoemd over de systemen van Ellis en mij. We hebben inmiddels een goed teamverband. Een paar voorbeelden. Als we uit eten gaan dan maak ik oogcontact en Ellis vraagt in het spaans de rekening. Ik houd een taxi aan en Ellis zegt waar we heen gaan. Ellis pakt de tas in en ik check of alles er in zit. Ellis heeft een groot assortiment en zelfs ik heb spulletjes die Ellis nog kan gebruiken. Ik vraag hoelaat het is en Ellis luistert naar de tijd, hetzelfde voor wat iets kost [ik heb de getallen nog niet helemaal onder controle] en zo zijn er nog veel meer dingen waarin we lekker op elkaar ingespeeld zijn.


Dezelfde dag wilden we eigenlijk met de bus naar Cusc gaan. Bij het informeren of de beste man een plek in de bus kon reserveren bleek de bus vol te zijn [eigenlijk waren wij dus weer eens te laat]. Echt heeeeeel vervelend. Nog een extra dag zon zwembad strand. Wat hebben wij het slecht getroffen zeg. Ongelooflijk. Dan maar naar een feestje bij ons hostel om met onze beste glimlach free mojitos naar binnen te werken en de volgende dag de hele dag te niksen en te slapen bij het zwembad. Ja, je hoort het al. Zeer vervelend dat we die bus nou net hebben moeten missen.

De dag erna moesten we er dus echt aan geloven. Een 18 uur durende busreis naar Cusco. Netjes op tijd stonden we op een verlaten busstation. En dat bleef nog drie uur lang verlaten, want de bus was te laat. Uiteindelijk vertrokken we pas om 22.00 ipv 19.00 en kwamen we tegen 18.00 aan de volgende dag in Cusco.

Cusco is de stad als het gaat om Machu Picchu, historische gebouwen en wordt ook wel het Inca Empire genoemd. Het ligt in de Andes op een hoogte van 3360 meter. En dat was weer te merken toen we met onze backpackjes trappen op moesten lopen. Eerst maar eens tijd om naar een Chifa te gaan, waar je lekker en goedkoop chinees kan eten. Daarna een welkoms drankje scoren in het hostel, Ecopackers.

Wat de planning verder is weten we nog niet. Wel hebben we afgesproken om vrijdagavond mijn verjaardag hier in Cusco te vieren. Het is een gezellige stad met knusse barretjes en plaatsen waar gedanst kan worden. Tijdens onze trip zijn we een aantal keren een Koreaanse jongen tegen gekomen. Voor het gemak noemen we hem John. Ook dit keer weer in Huacachina sprong John ineens het zwembad in en is donderdag weer in Cusco. Samen met zijn reisgenootjes die ook Koreaans zijn wilden zij graag voor mij een feestje geven. Muy bien. Met mijn verjaardag komt het dus wel goed gelukkig.

De acuerdo ciao