Cusco & Copacabana

Wat? Twee reisverslagen in 1? Yes my friends. Special price for you. Happy hour. 2 for 1. Dat, is wat wij elke dag wel tien keer per dag moeten aanhoren. Vanuit Huacachina zijn we afgereisd naar Cusco. Met een vertraging van een paar uur hebben we uiteindelijk 20 uur in de bus gezeten. We kwamen aan in Cusco en hebben een taxi gepakt naar het Hostel, Ecopackers. Altijd als we met onze backpacks reizen pakken we overal een taxi naar toe.

In het hostel werd ons de kamer toegewezen. We moesten een paar trappen op en we waren direct helemaal gesloopt. Wtf gebeurd hier? Hoe hoog zitten we wel niet? Ja, zeer hoog dus blijkbaar. We besloten even rustig bij te komen van de reis in een Chifa. Dit is een chinees restaurant waar je erg veel eten krijgt voor weinig geld. Daarna hebben we nog een cocktail gedronken, omdat je van het hostel 1 krijgt als je nieuw bent. Muy bien dus.

De volgende dag was ik een beetje ziek. Niet zo muy bien. Die dag hebben we dus ook rustig aan gedaan. We hebben de stad een beetje verkent en boodschappen gedaan in een grotere supermarkt. We besloten ook maar direct een tour te plannen naar Machu Picchu. Maar lui als wij zijn gaan wij echt niet de echte inca trek doen. Nee hoor, wij gaan gewoon eem met de bus en trein en weer n bus. Zo crossen we er gewoon eem heen. Kost wat, maar scheelt ook wat.

De volgende dag ging het dan direct beginnen. Onderweg naar Machu Picchu. We moesten eerst twee uur in de bus en daarna nog 2 uur met een trein. Ik hoor mezelf nog zeggen tegen Ellis toen de trein weg reed `Nou, daar gaan we dan, op dit tempo komen we er wel`. En jahoor, de trein bleef niet harder gaan dan 35 km per uur. De trein is echter wel veel luxer dan de treinen van de NS. We kregen eten en drinken en het heeft panorama ramen om te genieten van het prachtige uitzicht. Eenmaal aangekomen in het dorpje Aguas Calientes kwamen we in hetzelfde hostel aan als in Cusco, Ecopackers. We gingen direct maar even naar de bar, waar we twee braziliaanse jongens hebben ontmoet die ook in onze kamer slapen. Samen hebben we genoten van de prachtige hotsprings in het dorp en daarna hebben we heerlijke mexicaanse wraps gegeten. Man wat mis ik die. Ik had er al weken zin in. Eindelijk. Muy bien.

Om 21:00 hadden we een meeting met de gids die ons door machu picchu zou rondleiden. De planning was om lopend vanaf het dorp naar Machu Picchu te gaan, daar rond te lopen met de gids en daarna de Machu Picchu mountain te beklimmen. De man vertelde echter dat het regenseizoen is en het altijd regent dus dat het beter is om met de bus te gaan voor 10 dollar. De eerste bus gaat om 5:30 en we zouden nog steeds op tijd zijn voor zonsopgang. Oke, dan doen we dat. Muy bien. We willen niet nat worden natuurlijk.

We sliepen natuurlijk veelste laat en de wekker ging veelste vroeg. al met al op de Ellis en Manon manier haalden wij net op tijd de eerste bus. Nou, muy bien. Lets go. Maar huh, het is al licht. Nu missen we alsnog zonsopgang. Gelukkig viel de schade mee en hebben we nog mooie foto´s kunnen maken. En, toen we de bus uit stapten werd er direct geroepen en geklapt. Jahoor, onze lieve koreaan John. Daar was hij dan weer. Per toeval komen we hem weer tegen bij Machu Picchu. Hoe is het toch mogelijk.

We hebben verbaasd rondgelopen door alle indrukken en verhalen over de Inca`s. Het is echt zo onwerkelijk. Wij lopen gewoon in facking machu picchu. Dat wat op kaartjes staat en waar iedereen het altijd over heeft tijdens het reizen. Daar zijn wij. Ahora. Nu. Jeetje. Na 2 uur rond te hebben gelopen hadden we om 08:00 een rondleiding. Indrukwekkende theorieen en methodes krijgen we te horen. Echt apart dat dit vroeger allemaal al mogelijk was. En wist je dat er daadwerkelijk mensen dood gaan bij Machu Picchu? Die vallen dan van een Inca huisje af of van een smalle weg als zij omhoog willen klimmen. Twee weken geleden was er een man die een hartaanval kreeg en overleed in Machu Picchu. Zo mooi is het dus!

Na de rondleiding hadden we een extra ticket om de machu picchu mountain te beklimmen. Dat leek ons wel een piece of koekkie. Het was namelijk niet de populairste berg met het mooiste uitzicht. We liepen een paar trappen op en kwamen buiten adem aan bij de vrouw die je ticket controleert. Ze keek al een beetje raar, maar dat doen mensen in Zuid Amerika wel vaker dus ach. We gaan verder. Langzaam aan komen we tot de conclusie dat dit alleen maar trappen zijn. We moeten dus 800 meter omhoog lopen, zigzaggend door een berg dus wel een aantal kilometer. De trappen zijn hoog, van veltkeien en soms mega smal. Ook loop je soms langs de afgrond. Als je valt, dan ben je dus muerto. Great. Dit is weer typsich een gevalletje `waar zijn we in beland` en `Daar lopen we dan..`. Na elke 10 trappen moeten we op adem komen alsof we de marathon gelopen hebben en druipt het zweet van ons af. Elke persoon die langs komt die zegt hoelang we nog moeten. We bleven heel lang steken op 30 minuten, terwijl de tijd toch echt verder was gegaan en wij ook. Net toen we echt echt echt niet meer verder wilden kwam er nog een toerist aan. Nog 10 minuten. Ik zei give me some motivation, i`m like dying` Nou, die kregen we. Hij begon te praten alsof ik hem elk moment over de rand kon duwen. En wij begonnen te lopen alsof we het licht gezien hadden. Eindelijk boven. Kut uitzicht. Was het niet waard. Einde verhaal.

Toen begon ook nog eens het afdalen. Bijna nog kutter dan omhoog gaan. Mijn benen trilden bij elke stap die ik zette en zelfs toen we niet meer trap liepen en de dag erna trilden mijn benen nog steeds. Compleet gesloopt. En we gingen dit keer niet met de bus terug, maar besloten het traject wat we die ochtend hadden geskipt te lopen. Stom plan. Kut uitzicht. Alleen maar meer trappen naar beneden. Kwam geen eind aan. Maar wel een mooie ervaring. En gelukkig kunnen we er achteraf altijd om lachen. ha-ha.

Eenmaal terug in Cusco waar we om 01:30 met de trein en bus aankwamen direct ons bed in gedoken. Die ochtend voelden we het al direct in onze benen. Dit wordt niet zo muy bien. Maar, we moeten er wel uit, want er staat een Free walking tour op ons programma. Is dat niet geweldig? Na de hell van machu picchu mountain gaan wij 3 uur lang lopen door de stad. Muy bien. De gids is een lekker ding en kan goed Engels. Oke, misschien is dit toch niet zo`n ramp als ik dacht. Dan zie ik in de verte trappen aan komen. Hallo? Kan ik ergens een lama huren? Gelukkig zijn de twee braziliaanse jongens er ook en krijg ik ondersteuning. Muy bien.

Tijdens de free walking tour komen we langs de mooiste gebouwen van de stad, gaan we naar een museum over planten en leren we hoe we een Pisco sour kunnen maken. Dat is het bekende drankje van Peru. Daarna worden we uitgenodigd om voor 8 sol (3 sol is 1 euro) ergens te gaan eten waar we een voor, hoofd en nagerecht krijgen. Dikke prima dus weer.

We wilden na de free walking tour nog even rustig foto`s overzetten en een blog schrijven. Ik loop naar de kamer en trek mijn elastiekje van mijn tas uit de kluis van ellis. Het knalt tegen mijn vinger aan en de hell breekt weer eens los. Ik krijg onmiddelijk een mega bult en mijn vinger staat scheef. Ik roep Ellis, die hier natuurlijk niks aan kan doen. Mijn vinger is namelijk uit de kom. Ik zet mijn vinger weer in de kom, maar het blijft mega pijn doen en dik en blauw worden. Ik naar de receptie. Die vrouw schrikt zich rot en ik denk o my god daar gaan we weer. Jahoor, of ik wel even naar het ziekenhuis wilde omdat het gebroken is. Euh, moet dat? Ik ben jarig. Ik wil niet. Ze besluit om een dokter te bellen en die zegt dat ik inderdaad naar het ziekenhuis moet. Ik besluit de hulplijnen in Nederland in te schakelen, namelijk Tonny (de verzekeringsman) en Carmen (de fysiotherapeute). Een betere combi bestaat er niet. Ik weet nu precies of het me geld kost of niet en wat ik nodig heb en hoe ernstig het kan zijn met mijn vinger. Geen ziekenhuis dus. Muy bien. Lets get the party started!

Omdat het mijn verjaardag werd die dag om 18:00 Nederlandse tijd zijn we uiteten gegaan met de braziliaanse jongens (Fredy en Viktor). We kwamen door de lonely planet (de bijbel voor reizigers waar alles in staat) terecht in een heel kleine knus gezellig pizzaria, waar de kok de pizza voor je neus maakt en bakt. Daarna kon ik nog in een bar 2 pisco sours krijgen voor 10 sol, terwijl normaal 1 pisco sour 15 sol kost. Nou, muy bien geregeld dus weer. Ondertussen is een zwisterse jongen van het hostel ook aangeschoven voor het feestje en gingen we naar het Hostel van Viktor en fredy, omdat daar een party werd georganiseerd.

Om 12 uur was het dan zo ver. Ik ben officieel 22 jaar geworden. Ellis had geregeld dat ik een cocktail kreeg en mijn favoriete liedje van de sweisch house maffia werd gedraait èn ik kreeg een kaartje. Ik was helemaal verbaasd en ik voelde me in een klap helemaal jarig. Cocktails kwamen van alle kanten aan en ik werd door iedereen gefeliciteerd. Na heel veel drankjes en gedans besloten we een club te gaan bezoeken met elektronic music. We kwamen buiten en de taxi stond al voor ons klaar, like a boss. We gingen naar de club `The Temple`, waar alleen maar leuke dance liedjes werden gedraaid. Eenmaal uitgedanst en vermoeid stapten we naar buiten om naar het hostel te lopen. Het was al licht! We hebben dus de hele nacht gefeest. Een klein nadeel. We moesten uitchecken om 11:00. Niet zo muy bien. En dat hebben we dan ook niet gered. Anderhalf uur later kwamen we aan kakken. Maar dit was geen probleem. Ik liet mijn paspoort zien en ze snapte precies waarom.

De bus vertrekt om 22:00 naar copacabana, dus we hebben nog wat tijd. We besluiten op zoek te gaan naar Cheesecake, want ik ben ten slotte nog steeds jarig! Daarna wilde ik ook per se bij de Mac Donalds eten. Zo gezegd zo gedaan. Lekker, eindelijk geen vreemd voedsel. Gewoon een lekkere mac Chicken. Daarna zijn we naar de San Pedro markt gegaan, waar we Fredy en Viktor tegen het lijf liepen. Na foto`s te hebben uitgewisseld hebben we afgesproken om samen te gaan eten bij de Muse. Ellis en ik hadden er al eerder gegeten. Ze hebben hele lekkere kleine gerechten voor slechts 10 sol.

Na dit heerlijke eten keken we op de klok en schrokken we ons rot. Je raad het al. We waren weer eens te laat. Het was namelijk al 21:15 en normaal gesproken moet je een half uur van te voren aanwezig zijn om je voucher te verzegelen en je bagage in te checken. Ai ai ai. We liepen met viktor en fredy snel naar het hostel, waar een taxi voor ons geregeld werd en pakten als een idioot onze spullen in. We werden uitgezwaaid door de braziliaanse jongens en scheurden er vandoor. We voerden de druk bij de taxi chauffeur nog een beetje op. Rapido Rapido. Bam, spiegel eraf. oke oke niet zo rapido por favor. Eenmaal op het busstation trokken we nog even een sprintje met onze backpacks op 3400 meter hoogte en waren we binnen. Complete chaos en waar the fuck moeten we heen. We hebben het eindelijk gevonden. De vrouw die de vouchers verzilverd heeft totaal geen haast. Ellis besluit vast de bagage te regelen en staat in een mega lange rij. Nog 6 minuten. De vrouw is klaar en roept ineens dat ik Rapido moet zijn. Ja snap ik zelf ook wel verdorie. Niet zo muy bien dit. Ik sprint naar Ellis die vast staat in de rij. Ondertussen gaat de gate van onze bus dicht. FACKKK waar moeten we nu heen. We lopen om en kunnen de juiste bus maar niet vinden. O my god wat nu is ie al weg wtf gebeurd ons nou weer. Bus blijkt zelf te laat. Hadden nog een half uur. Bus gered. Op naar Copacabana. Muy bien.

Hier begint dan het tweede deel van mijn blog. De volgende bestemming. Copacabana, gelegen in Bolivia. Het was weer zo ver. We gaan de grens over. Einde Peru. Nieuwe cultuur, nieuwe mensen, ander soort geld en andere hostels. Maar, zo ver is het nog niet. De nachtbus ging namelijk kapot, we liepen fixe vertraging op en stranden uiteindelijk in Puno. Ons spaans is niet zo best dat we kunnen uitleggen dat we onze ticket willen omboeken. We komen dan ook niet verder dan `le bus is kapoet, otro bus por favor` Ja, dat werd dus 6 uur wachten. Niet zo muy bien.

Puno is een stadje waar wij eerst heen wilden om het Lake Titicaca te bewonderen. We besloten dit vanuit de kant van Bolivia te doen (dankzij een tip van onze leuke koreaan), omdat Bolivia veel goedkoper is. Nu we toch in Puno 6 uur moesten wachten op de volgende bus besloten we naar het dorp te gaan. Hier kwamen we terecht in een actie om meer condooms te gebruiken. We vluchten daarom maar naar een cafe met wifi, om even rustig te ontbijten. Onze magen zijn nogal van slag en we weten niet precies waarom, dus het was verstandig om ten alle tijden bij een wc in de buurt te zijn en vooral een uur van te voren niet meer te eten. Ook zijn er vaak geen wc`s in de bussen, ook als je tien uur of meer moet reizen kwamen we achter. We hebben dus de tactiek ontwikkeld om onszelf maar uit te drogen 2 uur van te voren en als we op de bestemming zijn veel water te tanken. Na deze tactieken te hebben toegepast was het tijd voor skype sessies. Ook nu kwamen we weer tot de conclusie dat het laat was en we weer rapido naar het busstation moesten. We hadden nog een half uur over uiteindelijk, zaten net 1 minuut op onze kont toen de buschauffeur er aan kwam. Rapido Rapido. O oke señor, donde the fuck es le bus? (waar de fuck). Ah oke, gate 2.

Na een reisje van 3 uurtjes kwamen we aan bij de grens. Je moet altijd lopend de grens over, dus ook nu werden we uit ons schoonheidsslaapje gehaald en de bus uit gezet. We konden direct geld wisselen. Handig! O wacht, we hebben al onze sol opgemaakt. Shit, we moeten straks wel een taxi. Kut. We vinden nog 5 dollar in mijn tas. Dat is ongeveer 12 boliviaans geld (we zijn er nog steeds niet achter hoe dat boliviaanse geld heet, dus we noemen het maar zo voor t gemak). Na 4 huisjes in en uit te zijn gegaan en allerlei formulieren en stempels verder gaat de bus verder. Nog tien minuten. Tegen half 6 in de avond zouden we aankomen.

We kiezen een hotel dat wordt aangeraden door de busman en waar veel backpackers heen gaan. Voor ongeveer 5 euro verblijven we in een oke hotel inclusief ontbijt en een prachtig uitzicht. Helaas zijn onze magen nog steeds van slag en duurt het even voordat we eindelijk klaar zijn om het dorpje te verkennen en te eten. De tijd gaat voor ons gevoel wel heel snel, het is ineens al half 9. We lopen wat rond, eten pizza en moeten maken dat we weer naar een wc gaan. Great.

De volgende ochtend zijn we allebei (haha ik wou stront chagerijnig typen, maar dat is wel heel erg toepasselijk) erg chagerijnig want we voelen ons echt niet oke en moeten ook nog 2 uur op een boot. Ik chat nog even met het thuis front en kom erachter dat het tijdsverschil nog maar 5 uur is. Maar hoe kan dat? De tijd hier is hetzelfde gebleven. Wat blijkt nou. Onze mobiele telefoons passen de tijd automatisch aan, dus we hebben niks door gehad.

We willen graag een tour doen naar Isla del Sol, een eiland in het Titicaca lake. De boot vertrekt om half 9. Op tijd als we zijn komen we om 08:25 aan bij de haven om een tour op te zoeken. Dit lukt niet meer dus we kopen een retour en redden ons zelf wel. We hebben ten slotte een lonely planet. De laatste boot gaat terug om 4 uur dus we boeken direct maar even een bus om 18:30, da ken net. Na 2 uur bootrit komen we aan. Op het eiland volgen we een route langs de mooie geschiedenis van de Inca`s. Het eiland ligt op 4000 meter hoogte dus het lopen is zeer zwaar. Het is lastig uit te leggen. Bij elke stap die je zet voelt het alsof iemand je tegen houd en we raken snel buiten adem.

Na een tijdje wordt de route een beetje saai. De route moet 3 uur duren en we zouden prachtige dingen zien, maar dit is niet het geval. We checken de tijd. 11:15. We kunnen dus rustig aan doen. Bij een volgend check point vragen we waar we zijn. Wat? daar nog maar? Fack. Het is inmiddels 13:50 en moeten blijkbaar nog twee uur. Haast dus. (En achteraf gezien was het niet 11:15. Ellis haar telefoon dacht namelijk dat zij in Peru was, want ze kreeg een sms `welkom in Peru`, dus was de tijd anders. OEPS).

Na nog een blik op de kaart te hebben geworpen zagen we een secundaire route. Een short cut. En dat klinkt altijd goed als je haast hebt. Helaas was dit een soort oase in de woestijn effect, want de hell brak weer eens los. We daalden af langs een pad wat niet echt een pad leek. We kwamen dwars door bos, moesten over rotsen en riviertjes, gleden continu uit, moesten natuurlijk naar de wc en kwamen niet uit bij een kerk zoals de kaart zei. We pakken de lonely planet want we zien een hostel. Ellis: `o god Manon nee, dit wil je niet weten`. Oftewel. WE zitten in de problemen. En niet zo´n beetje ook. Op de een of andere manier zijn we compleet ergens anders uitgekomen. Hoe groot kan zo´n eiland zijn!?

We vragen een man. De man zegt 1 uur en die trap op. Die trap ziet eruit als hell. Alleen die trap al doen we 2 uur over. Maar, we kunnen de laatste boot van 4 uur echt niet missen. We hebben geen geld voor een hostel en er kan niet gepind worden op het eiland. Tijdens het traplopen zakt de moed ons echt in de schoenen. Eenmaal boven moeten we op adem komen, want het blijft 4000 meter hoog. We sprinten dat eiland over zo snel als we kunnen. Uiteindelijk komen we helemaal gesloopt aan bij een checkpoint. Nog 30 minuten. Maar rapido rapido. Daar gaan we weer. Nog iemand zegt dat we alleen maar naar beneden moeten als we bij een trap uit komen. Nou, dat kunnen we inmiddels wel.

We zijn bij de trap en vragen of twee meisjes engels kunnen. `Allè hè, ook wel Nederlands als makkelijker gaat hè` Jezus, een belg. Ook dat nog. Ten eerste praat je geen Nederlands maar Vlamings of Belgisch en ten tweede hoelang is het nog!?!? `Alè he, da gaat ske niet halen` ONEE? Watch this trut. En weg zijn we. We rennen als idioten de trappen af want we hebben nog maar 10 minuten en de belg zegt dat het nog 20 minuten is. Ik ga natuurlijk door mijn enkel heen dus Ellis sprint vooruit en ik iets minder hard erachter aan. Er lijkt geen einde aan deze hell te komen. Trappen blijven komen geen haven in zicht. Eindelijk, na super veel traplopen, verzuurde benen, buiten adem te zijn zie ik de boot. Ellis staat er al druk uit te leggen dat de boot ècht even moet wachten want haar vriendin is slecht te been en kan slecht lopen. Daar kom ik aangerend. Lekker geloofwaardig verhaal, maar fack it. WE ZITTEN OP DE FACKING BOOT. ARRIBA CINCO!!!

Op de boot vielen we direct in een coma en werden net op tijd wakker. We werkten wat eten naar binnen, raakten dit weer kwijt in het hotel en pakten onze spullen en renden naar de bus. Muy bien. Eenmaal in de bus viel ik weer in slaap. Ineens werden we wakker gemaakt door iemand die door een microfoon praat. Ik verstond dat de bus kapot was en Ellis dacht dat we met de bus op de boot moesten. Allebei leek ons zeer sterk, maar niets was minder waar. We stapten uit en de bus reed een facking boot op. Wij gingen erachteraan varen in een speedboot. Wtf.

We zijn nu aangekomen in La Paz. Dit is een van de grootste steden van Bolivia. Ik kom direct in een cultuur shock terecht. Alles is armer, lelijker, slordiger en meer chaotisch dan Peru. Ook het hotel waar we in verblijven is voor Bolivia een mooi hotel, maar ik moet even wennen. Als ik op bed lig steken er veringen in mijn rug en de douche heeft de stand `verbranden` of `bevriezen` en er lopen beestjes over de vloer. Het kan altijd erger dus ik ben nu ook weer blij dat ik uberhaupt in een bed lig. We betalen 30 boliviaans geld. Als je de euro wil weten, moet je het delen door 9. We slapen dus in een chill hotel voor 3,30. Das ja niks! Muy bien weer.

Het is nu dinsdag en we hebben onze eerste nacht gehad. Onze buiken zijn nog steeds flink van slag dus vandaag hebben we uitgeslapen, geskyped met het thuisfront en naar dit internet cafe gelopen. De teller staat nu op 3 uur en 11 minuten. Wellicht tijd om af te sluiten. Morgen gaan we een free walking tour door la Paz doen en een tour boeken naar de death road als we daar wat research naar hebben gedaan. Want we willen natuurlijk niet dood.

De acuerdo ciao.