La Paz

Wanneer je in Bolivia bent, kan je de death road niet missen. Vinden mensen. Zelf had ik daar nog wel mijn twijfels bij. Kan je de death road echt niet missen? Want ik wil zeg maar nog niet dood.

Over dood gesproken, de eerste dag in La Paz hebben Ellis en ik dus rustig aangedaan, omdat onze buiken een beetje dood waren. De tweede dag hebben we meegedaan aan de free walking tour, die startte voor ons hotel. Easy dus om op tijd te komen, zou je denken. Jup, dachten wij ook. Precies om 11:05 komen we aan rennen en sluiten ons aan bij de tour.

Het blijkt dat ons prachtige hotelletje tegenover de grootste gevangenis van La paz is gevestigd. O. Niet zo muy bien. De gevangenis heb ik altijd wel interessant gevonden, dus dit trok direct mijn aandacht. Het blijkt dat er geen bewakers in de gevangenis zelf zitten om het te bewaken. Alleen buiten de gevangenis en zelfs dan lezen ze een krantje. De gevangenis is verdeeld in arm, normaal en rijk. Je moet je eigen cel kopen en zo ontstaat er een rangorde in de gevangenis. Zwaarste criminelen die er heen gaan zoals moordenaars en verkrachters worden direct verhangen. Naar de buitenwereld wordt gezegd dat zij zelfmoord hebben gepleegd. De families van de gevangenen wonen ook in de gevangenis. De vrouwen gaan overdag eruit om op de markt geld te verdienen met zelfgemaakte spullen van de gevangenen en de kinderen kunnen er naar school. Muy bien. Als ze die gevangenen maar daar binnen blijven.

Tijdens de free walking tour hebben we verschillende gebouwen bekeken en zijn we naar de grootste markt in La Paz geweest. Ook hebben we een bezoek gebracht aan de Witches Market. Deze is te herkennen aan de dode baby lama foetes die hangt aan een kraam. Er zijn allerlei drankjes, poeder en kruiden te koop. Een spreuk erbij en wie weet wat er gebeurd.

Na de free walking tour hebben we samen met andere mensen van de tour besloten om samen de death road te gaan doen. Boeken dus maar die tour. De vorige keer in het internetcafe heb ik wat research gedaan. Het is beter om sommige dingen gewoon niet te weten zeg maar. Helaas wist ik de informatie wel, dus met een beetje zenuwen toch maar naar het bureau om te boeken. Ik wil wel alles weten. Hoor je me? ALLES.

We komen binnen en de gids van de free walking tour regelt korting. Het bedrag komt neer op 420 bolivianos (ja, ik ben er inmiddels achter hoe het heet). Als dit omgerekend wordt komt het ongeveer neer op 47 euro. Eigenlijk betaal ik dus 47 euro om facking dood te gaan. Vreemd. De vrouw begint in hoog tempo te vertellen wat er allemaal gaat gebeuren. HO WACHT dit gaat me te rapido. Eem rustig aon ja. T gaat hier om leven of dood.

Het komt neer op het volgende. We moeten om half 8 bij een restaurant zijn de volgende morgen. Daar ontmoeten we de andere mensen van de groep en gaan we in een busje met de fietsen op het dak de berg op. Deze berg is hoog (5000 m), dus we moeten warme kleren meenemen. We krijgen handschoenen, een helm en een jas van de organisatie. Dit moet dus gepast worden op het bureau. Vanaf deze berg gaan we over een asfalt weg een `testrit` maken van 45 minuten. Daarna gaan we weer de bus in en rijden we naar de death road. Daar moeten we uitstappen en gaan fietsen. Het traject wat we gaan fietsen is ongeveer 60 km lang en gaat alleen maar naar beneden. We stoppen elke 20 minuten. Wanneer je niet meer kan, durft of wil dan stop je. Er rijdt een bus achter ons, een gids voor en achter ons dus je kan ten alle tijden in de bus. Op het formulier wat we hebben ingevuld staat ook `There is no shame of getting in the bus. It is OK` Dus. Dat het even duidelijk is. Als we nog leven na de death road kunnen we gaan zwemmen in een rivier terwijl onze pasta wordt klaargemaakt. Daarna gaan we terug met de bus over een nieuwe weg. Muy bien.

Dit is wat er in werkelijkheid gebeurd op zo`n dag. Ellis en ik rennen naar het restaurant waar wij om 07:30 hadden moeten zijn. Gelukkig konden we nog 20 minuten uithijgen. Daarna gingen we in de bus. We deden een voorstel rondje en je moest vertellen waarom je mee ging op de death road. Je zou denken dat iedereen depressief is, maar dit is niet echt het geval. Mijn reden was dat ik Ellis niet alleen dood wil laten gaan. Dus ik ga maar mee. Echte liefde. He schatje? Haleluja. Na een rit van een uurtje komen we aan op de berg. Hier worden de fietsen uitgedeeld en alle materialen (helm, handschoenen, windjas, water). 1 voor 1 komt een gids bij ons langs om precies te vertellen wat wij wel en niet moeten doen. Na drie keer deze uitleg te hebben gehoord was ik er klaar voor. Ik maakte even een testritje. Compleet buiten adem. Even vergeten dat we 5000 m hoog zijn. Thank god gaan wij naar beneden. En thank god als ik niet tè snel naar beneden ga.

Na deze testrit gaan we weer de bus in. Ik word nu toch echt heel nerveus, want die testrit viel me niet echt mee. De wind waait en trekt je naar een bepaalde kant. Het inschatten hoe hard je kan is moeilijk en wat moest ik ook alweer doen met die trappers als ik door de bocht ging? En waarom draag ik deze domme helm? Als ik naar beneden stort ben ik toch wel dood.

Daar zijn we dan. Señor? Death road? Mi Muerto ahora? Si Señora. Death road. Ok, duidelijk. Leuk jullie gekend te hebben, einde verhaal.

We krijgen nog een keer de instructies. `Always stay on the left` Sorry wat? Links? Dat is de kant van de afgrond señor. You ein bisschen loca in the head? Nee, het is echt zo. We rijden links. Langs de afgrond. Als we iemand in willen halen (Waarom zou je dat willen, wil je dood ofzo) moeten we roepen `Passing on your right` en kunnen we er voor bij. Er zijn twee gidsen. 1 gids die filmt en maakt foto`s. Hij rijdt altijd helemaal achteraan de groep. De ander rijdt voorop. Als er een fluit signaal klinkt, moet je afremmen en afstappen. Dan komt er een auto aan. Je moet naar rechts afstappen, zodat je niet in de afgrond afstapt. Wanneer je links door de bocht gaat moet de ene trapper omhoog, andersom de andere trapper. Dit, omdat er grote keien liggen die aan je trapper kunnen haken. Ok, muy lekker dan. Everybody ready? No Señor. Repeat it tres more times por favor.

Ok, nu moet ik dus echt. De eerste 20 minuten zijn echt facking eng. En om mij heen kijken en genieten van het uitzicht kan ik al helemaal niet. Ik knijp dat stuur zo stevig vast dat ik direct kramp in mijn vingers krijg. Prima, alles behalve dood. Het is echt een smalle weg en er is op de meeste plekken echt geen vangrail. Ik was zo bang dat mijn voorwiel over zo`n kei zou gaan en ik zo naar beneden zou kletteren. WE gaan ook continu naar beneden. Als je de remmen niet ingedrukt houd ga je echt veeeeelste hard en uit de bocht vliegen is wel het laatste wat ik wil.

Onderweg stoppen we een paar keer. Steeds kom ik als 3e laatste aan. Fack it. Ik wil niet dood. And there is no shame of it dus dan maar rustig aan. Bij de regels stond ook nog dat als je te langzaam gaat de gids je vraagt in de bus te gaan en dat dan verplicht is. Dat is me gelukkig niet gebeurd. Wanneer we stoppen verteld de gids een paar verhalen over kruizen die we tegenkomen en bekende stukken zoals het stuk van top gear, waar je ziet dat de presentator langs een andere auto moet en de stenen onder zijn wiel wegbrokkelen. Het laatste ongeluk is 6 maanden geleden gebeurd. Een chauffeur en 3 koppels zaten in een Jeep en stortten naar beneden. Zij waren dronken en gaven ook de chauffeur drank. O MY GOD waar the fuck zit je dan met je hoofd. Dronken de death road op. Moi. Dan wil je ook muerto.

Na een paar stops en moeilijke momenten is het einde inzicht. Onderweg kwamen we langs watervallen waar we onder door moesten en rivieren die we met fiets en al moesten oversteken. Gewoon doorcrossen was het motto. Het is ook moeilijk om geconcentreerd te blijven op het laatst. Het gaat allemaal iets meer vanzelf. Tot je weer vol speed op een bocht af gaat zonder vangrail. Toch maar even remmen. Het allerlaatste stuk was omhoog. En dat stond niet in de beschrijving! We waren compleet gesloopt van alle adrenaline, inspanning, warme weer en andere indrukken. Waar the hell is die rivier want ik moet afkoelen!

Na een plons in een koude rivier waar Ellis en ik maar weer met moeite uitkwamen door de stroming en daardoor een paar blauwe plekken rijker zijn konden we aanschuiven voor pasta. Toen we waren gesetteld kwam er ineens een papagaai. WAUW dachten we. Tot dat kloten beest de hele tijd op ons af kwam en wilde bijten en ons eten wilde opeten. WE hebben onszelf 4 x verplaatst maar ik zweer je dat beest zat achter ons aan. Dan maar weer snel de bus in en terug over de normale weg.

Dan zegt de gids ineens `sorry guys, the road is close at 15:30` We lachen want de gids maakt de hele tijd grapjes. We stappen de bus in, trekken een andere bus nog even uit de berm die te ver achteruit reed (ja, succes als je dus in die bus zit en nog terug moet over gevaarlijke wegen) en gaan weg. Langzamerhand beginnen we te beseffen dat de gids geen grapje maakte. Ik hoor mezelf nog zeggen tegen Ellis `Zo, we hebben onze tshirts met i survived the death road, nu kunnen we er wel overheen` En ja hoor. Daar zitten Ellis en ik dan. In de bus. Die terug gaat over de enige echte death road. MAAR we leven nog. Het was eem kantje boord maar we hebben het gehaald! YES. Death road. Check. Been there done that.

Volgende dag (vandaag) kunnen we een CD ophalen. We hebben er twee besteld. Ook een voor het thuisfront. Tevens hebben we vandaag aangetekend en wel een heel groot pakket naar Nederland gestuurd. Rip uit ons lijf maar met die souveniers kunnen we niet rond blijven slepen. Past nou eenmaal niet in de backpack. Bolivia is het goedkoopste land dus als we iets willen opsturen moet dat hier. We zien de prijs en schrikken ons kapot. Maar, goedkoper wordt het niet en we zijn er nu toch. Fack it. We sturen die shizzle op. Het duurt ongeveer 3 tot 4 weken tot het pakket er is. Nu maar hopen dat het ook echt aankomt.

Vanavond om 23:00 vertrekken we met de duurste nachtbus (ja, hier nemen we het zekere voor het onzekere, want het kost toch bijna niks) naar Cochabamba. Dit is een rit van 8 uur. We komen dan aan bij en hostel met een in en outdoor zwembad en het is daar veel warmer dan hier (het heeft vandaag namelijk gehageld. Dat had ik niet besteld, dus tijd om te gaan). Wat er precies te doen is weten we niet. Maar we zagen dit hostel met zwembad en BBQ en er stond `HOT weather` dus we waren om. We weten alleen dat er een Teleferico is. Muy bien.

oke doei