Cochabamba

Cochabamba, waar de zon altijd schijnt en het hostel een zwembad heeft. Niet dus. Na een busreis over een hobbelige weg kwamen we aan in de mega stad cochabamba. Mega stad? Ja. Wij dachten ook dat we naar een klein dorp gingen. Nee hoor, Cochabamba is de derde grootste stad van Bolivia en staat bekend om een goede economie. Nou, muy bien dan.

We lopen als eerst naar de wc. Het is echt frapant dat die mensen die de bussen regelen denken dat je acht of twaalf uur niet naar de wc hoeft. Je begrijpt, de nood is hoog. Daarna lopen we naar de taxies. We zeggen de naam van het hostel en de beste man zegt dat het Legos is. Dat betekent ver weg. Top, want we wilden toch niet in deze grote stad verblijven. We spreken na wat onderhandelen af dat hij ons brengt voor vijfentwintig [ik typ voluit omdat alle nummers op dit toetsenbord het niet doen] Bolivianos. Ik zeg nog tegen Ellis. Ik vraag me af wat er gebeurd als we ineens zeggen dat we twintig hebben afgesproken. Die vraag werd snel beantwoord. Na een hobbelige rit naar een wijk achteraf op het platteland zegt de beste taxi man ineens dat het dertig Bolivianos is. Wat zeg ik? Schreeuwt. Wij blijven volhouden dat het vijfentwintig is en lopen langzaam naar de deur van het Hostel. Daar komt Alex. De baas. Hij regelt het wel even voor ons. Muy bien. Dat gebeurt er dus als je niet betaalt.

Het hostel is prachtig. Het heeft een grote gemeenschappelijke ruimte met ramen tot op de grond en prachtige houten balken. De tuin heeft verschillende overkappingen en ligstoelen, zelfs een speeltuin met fitness apparaten en overal hangen hangmatten. Dan komen we aan bij het zwembad. Het zwembad waar we zo lang naar hebben uitgekeken. Ja, dat zwembad is maar tot de helft gevuld en het water ziet eruit alsof je er dood van gaat. Ook het weer is niet wat we hebben besteld. Het onweert, af en toe regen. Waar zijn we beland? Tijd om hierover te piekeren hebben we niet. Want, we willen slaap in halen. We hebben eindelijk een heerlijk dik groot bed en vallen dan ook als een blok in slaap.

De supermarkt is minuten lopen hier vandaan. Over een hobbelige weg komen we langs mega huizen en af en toe zien we vrouwen die hun koe uitlaten naar een lekker gras stukje. In de winkel slaan we groots in. Helaas moeten we dan ook met mega zware tassen dat pokke eind weer terug lopen. Onderweg komen we langs een SOS kinderdorp. We hopen hier eventueel wat vrijwilligerswerk te kunnen doen, maar alle kinderen hier in Bolivia hebben vakantie van oktober tot februari. Lekker heur.

De volgende dag besluiten we naar de Teleferiqo te gaan. Dit hebben we in Quito ook gedaan en beviel ons wel. Een teleferiqo is een soort skilift die je omhoog brengt en weer naar beneden. Alex, de baas van het hostel zegt dat we lijn eenendertig kunnen pakken. We staan inmiddels na twintig minuten te hebben gelopen aan een grotere weg. Geen bus. Andere bussen willen ons ook niet mee nemen. Fack it. Ik lift. Ellis kijkt achterom of er iemand stopt. Mooi systeem. We kiezen autos die er mooi uit zien en waar een vrouw in zit. De eerste poging direct raak. Muy bien. We worden dichtbij afgezet en er wordt ons verteld hoe we moeten lopen.

Eenmaal aangekomen bij de Teleferiqo [het was makkelijk te vinden want ineens zagen we gele dingetjes boven ons hoofd en die moeten we dus volgen] werden we verwelkomt door een mega rij waar we een uur in hebben gestaan. De teleferiqo zelf bracht ons naar het hoogste jezus beeld ter wereld, dus wij dachten dat dit het wel waard zou zijn. De teleferiqo duurde een minuut. We hebben vijf minuten rondgelopen om dat beeld waarbij het uitzicht over de stad meer indrukwekkend was en toen konden we weer een uur in de rij om naar beneden te gaan. Niet zo muy bien. Er waren ook trappen. Tweeduizend wel te verstaan hebben we gelezen op internet. Maar we hebben nog steeds een trauma van de trappen bij Machu Picchu dus wij bleven braaf in de rij wachten.

Eenmaal beneden wilden we eigenlijk naar het Centro Historico, maar niemand wist waar het was dus hoe indrukwekkend kan het dan zijn? We besloten naar de bioscoop te gaan. We pakten een taxi er naar toe en eenmaal binnen keken we onze ogen uit. In Nederland verdwaal ik al bij de Pathe maar dit sloeg echt alles. Overal zijn voedselkramen, plaatsen waar je kan zitten, complete gamehall en alles staat vol met kerstversiering. Na een tijdje vinden we de kassa. De hunger games catching fire draait. Yes [uitroeptekens]. We vragen of het engels gesproken is met spaanse ondertiteling. En dit was ook nog zo. Onze dag kon niet meer stuk. De film begon om acht uur en het was zes uur dus we moesten nog wat uurtjes killen. No problemo, we moeten toch nog eten.

Na een paar rondjes te hebben gelopen door dezelfde straten [oeps] besluiten we toch maar voor de Gyros te gaan. We lopen er naar toe, maar ineens zie ik iets in mijn ooghoek aankomen en snel als ik ben ontwijk ik iets. Het knalt kapot op de grond. Wtf was dat? Een waterballon? Nou oke apart. We lopen door, als we dezelfde auto waar de waterballon uit kwam weer zien aankomen. Jahoor, weer wordt er een waterballon naar ons gegooid en wij ontwijken het alsof we dat elke dag doen en het de normaalste zaak is van de wereld. We vluchten snel de Gyros zaak in en na het eten vragen we waarom die chickos dat doen. De jongens molesteren gewoon is het antwoord. Nou lekker dan. We moeten dus nog terug lopen naar de bioscoop. Daar lopen we dan. Midden in een waterballonnen gevecht zonder wapens.

Na een sprint en tactiek dat we aan de andere kant van de weg lopen zodat we de autos kunnen zien aankomen in plaats van dat we worden attackt van achter hebben we de bios gehaald. Muy bien. We zoeken de juiste zaal op. Spannend [uitroepteken]. De voorfilmpjes beginnen. Inderdaad engels gesproken en spaans ondertiteld. Muy bien. Dan begint de film. HOLA Katness. WAT? HOLA? Dat is geen Engels. Gespannen wachten we op de volgende zin. Misschien hebben we het verkeerd verstaan. Neehoor. De film is wel in het spaans. Zonder ondertiteling. Daar zitten we dan. In de bioscoop. Te gapen naar een spaanse film. Waar we geen snars van begrijpen. Af en toe horen we bekende woorden als ocho [acht] of buenos noches [welterusten]of exelente pregunta [goede vraag] en die roepen we dan ook door de hele bios heen. Ze mogen best weten dat we wel een paar woorden begrijpen.

Na de film willen we uiteraard terug naar het hostel in verweggiestan. Hey el jij hebt het adres he? Adres? Nee. Die heb ik op mijn mobiel en die ligt in het hostel. Oh shit mijne ook. Oke, maar op het busterminal wisten ze het ook. We proberen gewoon. Hola senor, hostel Las Lilas por favor. Como? [wat] oh shit Ellis deze weet het niet. Nee deze ook niet. KUT daar staan we dan. Om tien uur savonds [want dat hebben we net gevraagd aan een schattig stel, omdat we ook nooit een tijd bij ons hebben]. Ik besluit om terug te gaan naar dat stel en te vragen of ik hun cellular [mobiel] mag gebruiken om het adres te googlen. Ze willen ons wel helpen en haar vader is taxi chauffeur dus die brengt ons wel. Ondertussen loopt de minister van Bolivia even voorbij met dikke bewaking. Oke, muy bien. We hebben het in ieder geval gered. Wat een opluchting. We vragen ons wel af hoeveel levens we eigenlijk hebben. Het moet toch een keer fout gaan zou je denken..

En jahoor. De volgende dag hebben we onze backpacks ingepakt en handbagage volgepropt met spullen die we nodig hebben om naar het park Toro Toro te gaan. Ik vraag aan Alex waar we de backpacks kunnen laten. Yeahh.... the busses dont drive today. Como? What? Dont leave me hanging alex. Yea the drivers dont drive. No taxi No bus. O. Niet zo muy bien. Dus we moeten verplicht een nacht extra blijven dus. Niet zo erg want de zon schijnt.

We trekken onze bikinis aan en direct gaat het mis. Ik lig een minuut in de zon, besluit eventjes te gaan skypen en zie daarna Ellis wegwaaien en donkere wolken komen eraan. Regen. Vandaag wilden we dan zo snel mogelijk ook weg uit Cochabamba. De zon schijnt niet, het zwembad is leeg en de mensen van het hostel proberen ons continu te overtuigen van fancy dress party en gaan dan dom gekleed. Een homo dude zegt steeds ; yeah im serious, you have to do it. It is a thing from the hostel. Ja dude, ik ben ook serieus. Ik ga het niet doen. Dat jij drie weken in dit boeren gat zit en van ellende fancy dress party doet is muy bien maar val mij er niet mee lastig. En het kwaad is geschied. Gelukkig hebben Ellis en ik elkaar. Muy bien. Fack hun.

Maaaaar ook vandaag gaan de bussen niet. Dus we zitten vast. In de regen. In de kou. Alex rijdt ons gelukkig nog wel naar het busstation en we kopen een busticket. Vanavond gaan er wel een paar bussen. Niet cama [het meest luxe en veilige] maar semi cama. Dat moet dan maar. We staan er niet om te springen, want de weg schijnt nogal een hell te zijn. Helemaal nu het alleen maar regent de hele dag. We pakken een taxi terug en daar zitten we dan nu. In het hostel. Zonder kamer want we moesten uitchecken. In de kou. We hebben onze lama truien, fleece vesten, extra sokken en handschoenen er bij aangetrokken.

Echt leuk hier. In Cochabamba. Waar de zon hoort te schijnen. Laten we hopen dat Sucre [de volgende bestemming waar we aankomen na een busrit van twaalf uur] beter is.

De acuerdo ciao.