Sucre & Potosi
Door: Mennon
Blijf op de hoogte en volg Manon
21 December 2013 | Bolivia, Sucre
Het is weer een tijdje geleden voor mijn doen dat ik een blog heb geschreven. Ik hou nou eenmaal van structuur en het ordenen van dingen, dus hoogtijd om weer een blog te schrijven.
Vanuit het vooral niet zonnige Cochabamba hebben wij een twaalf uur durende bus gepakt naar Sucre. Sucre is een hoog gelegen stad dat een echte studentenstad moet zijn. Niet te groot, niet te klein.
We hebben een semi cama bus besteld, omdat cama te luxe en vaak overdreven is. Zonde van je geld. Ook reden er op dit stuk niet eens cama bussen. We konden de bus eerst niet vinden, dus we vroegen een oud mannetje. Hij leidde ons naar een bus, die eruit zag of het elk moment uit elkaar viel. We wilden weer weglopen maar de man bleef herhalen dat we echt hier moesten zijn. Semi cama stond er ook op, maar het leek als een normale bus voor ons. Niet zo muy bien voor twaalf uur. We stapten in en probeerden het licht. Werkte niet. Wilde met de stoel naar achter. Werkte niet. Gordijntje dicht. Kon niet. Dat zal wel het semi van de cama zijn dan...
Nadat de bus een paar keer kapot is gegaan en we nauwelijks een oog dicht hebben gedaan door het schommelen van de zigzag wegen, kwamen we aan om half 8 in de ochtend bij het KulturBerlin hostel. We moesten een half uurtje wachten dus tijd voor een lekker ontbijt. Met onze magen nog steeds van slag gaan we voor lekkere yoghurt met muesli. Whatever, het komt er toch met een half uur wel weer uit. Het duurt een tijd voordat we in de kamer kunnen, dus we mogen een douche nemen en onze spullen ergens anders laten. In cochabamba hebben we een nieuwe planning gemaakt, dus we hebben enigzins haast en gaan dus in een keer door om de stad te bekijken.
We besluiten om naar het dino museum te gaan. We moeten met een busje, lijn 4. Helemaal tot het einde. En wat het einde dan was dat werd wel duidelijk werd ons verteld. Na een lange rit werd ons het einde inderdaad erg duidelijk. We waren in de middle of nowhere beland tussen de industrie. Euh, perdonne señor? Dinosauriers? Arriba Arriba. Ah oke. We zien een grote muur van zand en al snel komen we bij de ingang. 30 Bolivianos, veel geld dus dit beloofd wat! We kunnen eerst een film kijken en daarna begint de engelse tour. Muy bien.
Het park rondlopen met de tour duurt slechts 15 minuten, maar het enthousiasme van de gids is wel heel leuk. Stand over there and do your scary face oehh this is a nice spot stand over there. Na nog wat mooie fotos en wat gespeel in de speeltuin waar we uit worden gestuurd omdat het voor ninos is (kinderen) besluiten we een random bus terug te nemen. Na lang in de bus te hebben gezeten gaan we er toch maar eens uit en zijn we nog dicht bij het hostel ook!
We besluiten alvast Ellis haar verjaardag te vieren, dus als Ellis naar de wc is vraag ik snel om een kaarsje. We besluiten direct omdat dit een goed restaurant is in Bolivia om hier uitgebreid te eten. Dit omdat we waarschijnlijk midden in de woestijn zitten met haar verjaardag. Met een gevulde buik zijn we nog even wezen shoppen voor een kerstoutfit. En geslaagd! Daarna waren we toch wel heel erg moe dus hebben we een powernap gedaan. Daarna voorzichtig een mojito geprobeerd in het cafe wat bij het hostel hoort. Helaas. Dat keurden onze buiken niet goed.
De volgende dag liepen we tegelijk met twee andere jongens van onze kamer naar buiten. Ze gaven de tip om naar een para ti te gaan. Eerst zijn we naar een militair museum gegaan. En dat hebben gemerkt. De tour was in het spaans dus we snapten er niks van, maar al het militaire geschut was erg mooi om te zien. De man hield ons wel wakker. Hij praatte heel zacht en ineens keihard dus je schrok je dood. VAMOS o shit Ellis lets go. Muy bien. Daarna naar de para ti voor de lekkerste chocola ooit. Na ons hiermee te hebben opgeladen zijn we naar een begraafplaats gelopen. Deze zijn heel anders dan in Nederland. Het bestaat uit lange hoge muren met daarin allerlei geschenken en urnen en plaatsjes van mensen die zijn overleden. Ook zijn er grote familie graven zo groot als een huis en juist hele kleine graven voor de armere mensen. Heel indrukwekkend om te zien.
Daarna moesten we snel terug naar het hostel om een bus te boeken wat we (natuurlijk) nog niet hadden gedaan. We pakten onze spullen in, hielden een taxi aan en reden naar het busstation. We hadden de bus nog niet geboekt, omdat dit wel kon als we 2 uurtjes van te voren dit deden. De laatste bus ging om 7 uur en wij waren er om 6 uur. Net wat te laat. En alle busmaatschappijen zeiden inderdaad. No. No bus Potosi. Net toen het zweet ons een beetje begon uit te breken riep een vrouw POTOSI.Thank god, muy bien dous personas por favor. Het was slechts een busrit van 4 uur naar Potosi.
Potosi is (volgens de lonely planet) de hoogste stad van Zuid Amerika en ligt op 4080 m hoogte. We hadden een man ontmoet op het busstation die zei dat we moesten uitstappen bij een begraafplaats. Die was helaas ontvindbaar, zal er wel een dooie boel geweest zijn. We kwamen aan op het nieuwe busstation wat een stukje uit de stad lag. Het was zo ongelooflijk modern dat het voelde alsof we in een facking ruimteschip beland waren. We waren dit keer gewapend met het adres van het hostel, maar er was geen taxi te bekennen. Shit. Wtf doen we nu!? Het was koud en laat en wilden graag naar het hostel. We zien een local vrouw een taxi aanhouden. Ik bedenk me geen moment. Fack it. Steek ook mijn hand op en natuurlijk stopt de taxi voor ons. Disculpe senora, gevalletje kut bus we willen slapen.
We komen in het hostel aan waar we net even te enthousiast worden begroet op de late avond. De dorm is vol dus we moeten in een 4 persoons kamer die nu nog leeg is. De kachel mag aan. Muy bien. Liggen we dan in alle rust. TOTDAT godverdomme een gast uit israel onze kamer binnen komt en niet ophoud over hoe leuk israel is en Palestina niet en ik probeerde dat natuurlijk te verdedigen voor Ibie met de weinige info die ik had. Uiteindelijk viel ik in slaap en begon hij de volgende morgen er weer over. Facking wijsneus. Hou je kop dicht man. Met google heb ik hem de feiten eens even laten zien. En nu ophouden, anders maak ik kebab van je.
Na een heerlijk ontbijt kregen de van een andere tourist de informatie dat het beter is om de sala de uyuni te doen vanuit uyuni zelf. Na wat navraag te hebben gedaan bleek dit inderdaad zo te zijn. We hebben al een tour geboekt om half 2 dus daarna moeten we een bus regelen. We gaan naar een travel agency en boeken de laatste bus van 7 uur. We zijn om 6 uur terug van de tour dus da ken net. We lopen nog rond door Potosi omdat we wel wat van de stad willen zien maar ook haast hebben dus snel weer weggaan. We bekijken vluchtig wat highlights, bedenken ons dat het ook de laatste stad is in Bolivia en we nog kaartjes moeten sturen en dat lunch voordat je een mijn in gaat ook niet verkeerd is. Je begrijpt het wel. Rennen vliegen gillen van hot naar her allemaal op 4080 m hoogte. Overkomt ons nou anders nooit. We passen maar weer een strategie toe. Ellis gaat pinnen en ik ren door naar het hostel om de mensen van de tour te laten wachten op Ellis. Op de minuten na redden we het allemaal maar weer net. Op naar de zilvermijnen!
De zilvermijn tour was heel intens. We kregen laarzen een broek een shirt een helm en een hoofdlamp mee. We kopen nog cadeautjes voor de mijnwerkers, want daar moeten zij van leven. Ellis en ik kochten een dynamite. Eenmaal in de mijn moeten we bukken kruipen door water en moeten wegduiken voor treintjes die er aan komen en snel gebukt lopen. Mega zwaar en al helemaal op de hoogte waar we ons begeven. Het eerste deel is wat kouder, maar het laatste deel is 40 graden. We zien oude mijnwerkers, maar ook hele jonge. Deze zijn nog maar 15 jaar. Als je eenmaal in de mijn begint met werken heb je een levensverwachting van ongeveer 45 jaar door alle gassen en stoffen die in het lichaam komen. Ook mochten we zelf even helpen en scheppen, maar mein liebe wat is dat zwaar. Ongelooflijk dat die mannen dat elke dag doen in 40 graden en op die leeftijd. Echt heel intens om allemaal mee te maken hoe dat gaat.
Tijd om bij te komen hebben we niet, want eenmaal terug in het hostel is het 6 uur en moeten we snel omkleden. Tijd voor douchen is er niet dus we gaan zwart de bus in. Achter ons horen we een jongen een taxi bestellen naar het busstation. Dit is Felix. We reizen met hem naar Uyuni en slapen samen in een hotel. We konden helaas niet meer dezelfde tour boeken, maar zagen hem af en aan in de woestijn en ook in San Pedro de atacama hebben we een huisje gedeeld. Leuk, een reisgenoot! Eenmaal in Uyuni had het hotel geen wifi en konden we de buitenwereld dus niet meer bereiken. De volgende ochtend boekten we namelijk een tour naar de salar de uyuni (zoutvlaktes) en zoals de gids zei ´this is the desert baby, you dont have wifi´ Ja claro...
Ciaoooooooo
Vanuit het vooral niet zonnige Cochabamba hebben wij een twaalf uur durende bus gepakt naar Sucre. Sucre is een hoog gelegen stad dat een echte studentenstad moet zijn. Niet te groot, niet te klein.
We hebben een semi cama bus besteld, omdat cama te luxe en vaak overdreven is. Zonde van je geld. Ook reden er op dit stuk niet eens cama bussen. We konden de bus eerst niet vinden, dus we vroegen een oud mannetje. Hij leidde ons naar een bus, die eruit zag of het elk moment uit elkaar viel. We wilden weer weglopen maar de man bleef herhalen dat we echt hier moesten zijn. Semi cama stond er ook op, maar het leek als een normale bus voor ons. Niet zo muy bien voor twaalf uur. We stapten in en probeerden het licht. Werkte niet. Wilde met de stoel naar achter. Werkte niet. Gordijntje dicht. Kon niet. Dat zal wel het semi van de cama zijn dan...
Nadat de bus een paar keer kapot is gegaan en we nauwelijks een oog dicht hebben gedaan door het schommelen van de zigzag wegen, kwamen we aan om half 8 in de ochtend bij het KulturBerlin hostel. We moesten een half uurtje wachten dus tijd voor een lekker ontbijt. Met onze magen nog steeds van slag gaan we voor lekkere yoghurt met muesli. Whatever, het komt er toch met een half uur wel weer uit. Het duurt een tijd voordat we in de kamer kunnen, dus we mogen een douche nemen en onze spullen ergens anders laten. In cochabamba hebben we een nieuwe planning gemaakt, dus we hebben enigzins haast en gaan dus in een keer door om de stad te bekijken.
We besluiten om naar het dino museum te gaan. We moeten met een busje, lijn 4. Helemaal tot het einde. En wat het einde dan was dat werd wel duidelijk werd ons verteld. Na een lange rit werd ons het einde inderdaad erg duidelijk. We waren in de middle of nowhere beland tussen de industrie. Euh, perdonne señor? Dinosauriers? Arriba Arriba. Ah oke. We zien een grote muur van zand en al snel komen we bij de ingang. 30 Bolivianos, veel geld dus dit beloofd wat! We kunnen eerst een film kijken en daarna begint de engelse tour. Muy bien.
Het park rondlopen met de tour duurt slechts 15 minuten, maar het enthousiasme van de gids is wel heel leuk. Stand over there and do your scary face oehh this is a nice spot stand over there. Na nog wat mooie fotos en wat gespeel in de speeltuin waar we uit worden gestuurd omdat het voor ninos is (kinderen) besluiten we een random bus terug te nemen. Na lang in de bus te hebben gezeten gaan we er toch maar eens uit en zijn we nog dicht bij het hostel ook!
We besluiten alvast Ellis haar verjaardag te vieren, dus als Ellis naar de wc is vraag ik snel om een kaarsje. We besluiten direct omdat dit een goed restaurant is in Bolivia om hier uitgebreid te eten. Dit omdat we waarschijnlijk midden in de woestijn zitten met haar verjaardag. Met een gevulde buik zijn we nog even wezen shoppen voor een kerstoutfit. En geslaagd! Daarna waren we toch wel heel erg moe dus hebben we een powernap gedaan. Daarna voorzichtig een mojito geprobeerd in het cafe wat bij het hostel hoort. Helaas. Dat keurden onze buiken niet goed.
De volgende dag liepen we tegelijk met twee andere jongens van onze kamer naar buiten. Ze gaven de tip om naar een para ti te gaan. Eerst zijn we naar een militair museum gegaan. En dat hebben gemerkt. De tour was in het spaans dus we snapten er niks van, maar al het militaire geschut was erg mooi om te zien. De man hield ons wel wakker. Hij praatte heel zacht en ineens keihard dus je schrok je dood. VAMOS o shit Ellis lets go. Muy bien. Daarna naar de para ti voor de lekkerste chocola ooit. Na ons hiermee te hebben opgeladen zijn we naar een begraafplaats gelopen. Deze zijn heel anders dan in Nederland. Het bestaat uit lange hoge muren met daarin allerlei geschenken en urnen en plaatsjes van mensen die zijn overleden. Ook zijn er grote familie graven zo groot als een huis en juist hele kleine graven voor de armere mensen. Heel indrukwekkend om te zien.
Daarna moesten we snel terug naar het hostel om een bus te boeken wat we (natuurlijk) nog niet hadden gedaan. We pakten onze spullen in, hielden een taxi aan en reden naar het busstation. We hadden de bus nog niet geboekt, omdat dit wel kon als we 2 uurtjes van te voren dit deden. De laatste bus ging om 7 uur en wij waren er om 6 uur. Net wat te laat. En alle busmaatschappijen zeiden inderdaad. No. No bus Potosi. Net toen het zweet ons een beetje begon uit te breken riep een vrouw POTOSI.Thank god, muy bien dous personas por favor. Het was slechts een busrit van 4 uur naar Potosi.
Potosi is (volgens de lonely planet) de hoogste stad van Zuid Amerika en ligt op 4080 m hoogte. We hadden een man ontmoet op het busstation die zei dat we moesten uitstappen bij een begraafplaats. Die was helaas ontvindbaar, zal er wel een dooie boel geweest zijn. We kwamen aan op het nieuwe busstation wat een stukje uit de stad lag. Het was zo ongelooflijk modern dat het voelde alsof we in een facking ruimteschip beland waren. We waren dit keer gewapend met het adres van het hostel, maar er was geen taxi te bekennen. Shit. Wtf doen we nu!? Het was koud en laat en wilden graag naar het hostel. We zien een local vrouw een taxi aanhouden. Ik bedenk me geen moment. Fack it. Steek ook mijn hand op en natuurlijk stopt de taxi voor ons. Disculpe senora, gevalletje kut bus we willen slapen.
We komen in het hostel aan waar we net even te enthousiast worden begroet op de late avond. De dorm is vol dus we moeten in een 4 persoons kamer die nu nog leeg is. De kachel mag aan. Muy bien. Liggen we dan in alle rust. TOTDAT godverdomme een gast uit israel onze kamer binnen komt en niet ophoud over hoe leuk israel is en Palestina niet en ik probeerde dat natuurlijk te verdedigen voor Ibie met de weinige info die ik had. Uiteindelijk viel ik in slaap en begon hij de volgende morgen er weer over. Facking wijsneus. Hou je kop dicht man. Met google heb ik hem de feiten eens even laten zien. En nu ophouden, anders maak ik kebab van je.
Na een heerlijk ontbijt kregen de van een andere tourist de informatie dat het beter is om de sala de uyuni te doen vanuit uyuni zelf. Na wat navraag te hebben gedaan bleek dit inderdaad zo te zijn. We hebben al een tour geboekt om half 2 dus daarna moeten we een bus regelen. We gaan naar een travel agency en boeken de laatste bus van 7 uur. We zijn om 6 uur terug van de tour dus da ken net. We lopen nog rond door Potosi omdat we wel wat van de stad willen zien maar ook haast hebben dus snel weer weggaan. We bekijken vluchtig wat highlights, bedenken ons dat het ook de laatste stad is in Bolivia en we nog kaartjes moeten sturen en dat lunch voordat je een mijn in gaat ook niet verkeerd is. Je begrijpt het wel. Rennen vliegen gillen van hot naar her allemaal op 4080 m hoogte. Overkomt ons nou anders nooit. We passen maar weer een strategie toe. Ellis gaat pinnen en ik ren door naar het hostel om de mensen van de tour te laten wachten op Ellis. Op de minuten na redden we het allemaal maar weer net. Op naar de zilvermijnen!
De zilvermijn tour was heel intens. We kregen laarzen een broek een shirt een helm en een hoofdlamp mee. We kopen nog cadeautjes voor de mijnwerkers, want daar moeten zij van leven. Ellis en ik kochten een dynamite. Eenmaal in de mijn moeten we bukken kruipen door water en moeten wegduiken voor treintjes die er aan komen en snel gebukt lopen. Mega zwaar en al helemaal op de hoogte waar we ons begeven. Het eerste deel is wat kouder, maar het laatste deel is 40 graden. We zien oude mijnwerkers, maar ook hele jonge. Deze zijn nog maar 15 jaar. Als je eenmaal in de mijn begint met werken heb je een levensverwachting van ongeveer 45 jaar door alle gassen en stoffen die in het lichaam komen. Ook mochten we zelf even helpen en scheppen, maar mein liebe wat is dat zwaar. Ongelooflijk dat die mannen dat elke dag doen in 40 graden en op die leeftijd. Echt heel intens om allemaal mee te maken hoe dat gaat.
Tijd om bij te komen hebben we niet, want eenmaal terug in het hostel is het 6 uur en moeten we snel omkleden. Tijd voor douchen is er niet dus we gaan zwart de bus in. Achter ons horen we een jongen een taxi bestellen naar het busstation. Dit is Felix. We reizen met hem naar Uyuni en slapen samen in een hotel. We konden helaas niet meer dezelfde tour boeken, maar zagen hem af en aan in de woestijn en ook in San Pedro de atacama hebben we een huisje gedeeld. Leuk, een reisgenoot! Eenmaal in Uyuni had het hotel geen wifi en konden we de buitenwereld dus niet meer bereiken. De volgende ochtend boekten we namelijk een tour naar de salar de uyuni (zoutvlaktes) en zoals de gids zei ´this is the desert baby, you dont have wifi´ Ja claro...
Ciaoooooooo
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
