Uyuni
Door: Mennon
Blijf op de hoogte en volg Manon
21 December 2013 | Bolivia, Uyuni
Het vorige verslag eindigde in Uyuni. We waren met de bus aangekomen en konden vanaf daar lopend naar het hotel. Onze vriend Felix spreekt vloeiend spaans dus kon de weg vragen en regelde een hotelkamer voor drie personen voor slechts 30 bolivianos per persoon. Slaap was moeilijk te vatten en we hadden niet eens wifi. We werden een beetje melig en Felix dacht dat we knettergek waren. Zijn we waarschijnlijk ook.
De volgende ochtend renden we om 7uur naar de douche want het zou storm lopen volgens een Nederlands meisje en er waren maar twee douches. De douches gingen open om 7. Er was geen kip te bekennen, alleen de Nederlander zelf. Dus Ellis en ik met romantisch kaarslicht dan maar even snel met zn tweeen. Er moest namelijk nog een tour geboekt worden (ja, we zijn echt wel altijd op tijd, we weten het) en dat kon ook vanaf 7 uur.
Na een lange zoektocht naar drie organisaties die ons zijn aangeraden konden we geen van deze drie vinden of waren ze vol. We besloten met een man te gaan die ons vriendelijk de weg had gewezen naar andere organisaties. Hij legde alles heel duidelijk uit. Er was dys geen wifi. Dit was vervelend voor Ellis, want zij zou jarig zijn op zondag en dan waren wij nog midden in de woestijn. Hij zei dat hij wel iets zou regelen, maar de cultuur kennende gaat dat traag of gebeurd niet. We hebben betaald en hebben nog 2 uurtjes tot de tour begint.
Ik had erg last van het gevlieg en geren op die hoogtes dus had barstende koppijn. Ellis zou nog even voor mij naar de farmaci gaan om te vragen naar iets wat lijkt op een paracetemol of iets dergelijks. In die tijd ben ik terug gegaan naar de beste man van de tour om hem nog even goed duidelijk te maken dat hij wel echt iets moet regelen voor Ellis. Ja hij zou wel wat regelen. Ja, señor, begin dan. Ik wacht. No senorita, it is gonna be OK. Ja señor en zo niet dan zal ik een slechte review schrijven. And oooo i will!
Eindelijk begon de tour. De tour was in het Spaans maar we hadden twee Duitse meiden in de auto, een boliviaanse jongen die bij een van de duitse meiden hoorde en een oude vrouw. Ja, wij snapten ook niet helemaal wat zij er bij deed. De duitse meiden studeerden toerisme dus konden vloeiend spaans en dus alles voor ons vertalen. Eerst zijn we naar een oud treinstation geweest waar treinen van vroeger gewoon nog stonden. Daarna reden we met een jeep verder. Je kan echt eeuwig kijken in de woestijn en we rijden dan ook keihard. Niemand in de weg. We zijn naar een marktje geweest en reden weer verder. Naar allerlei verschillende soorten zoutvlaktes. We sliepen die nacht in een hotel gemaakt van zout, dus ons stond heel wat te wachten dachten we.
Toen we aankwamen leek het een shabby hotel en dit kon het toch echt niet zijn. De duitse meiden druk in discussie, maar nee. Dit was toch echt het hotel. Ik was inmiddels een beetje chagerijnig en terleurgesteld, want het leek niet op de plaatjes, maar de gids (een oude chagerijnige man die dit werk waarschijnlijk net iets te lang doet) zei dat er verschillende hotels waren en dat wij hier blij mee moesten zijn. We werden op een kamer gelegd met de oude vreemde vrouw die de hele dag geen woord wisselt en alleen achterin de auto wil zitten, terwijl we hadden afgesproken te wisselen. Ons was beloofd dat we met zn 2en konden slapen, dus nu werd ik toch echt even chagerijnig. De beste gids had al geen taart en geen wijn en nu ook nog met die akelige vieze vrouw op die kamer. Gracias pero no gracias. Toen Ellis naar het toilet was heb ik maar even gedaan waar ik goed in ben. Een scene schoppen. En met de samenwerking van de duitse meid die mijn woede even vertaalde met dezelfde emotie hadden we binnen 1 sec een nieuwe kamer voor ons 2en en bood de beste man zijn excuses aan. Muy bien. Bedankt he.
De volgende dag was het allemaal iets minder zout en zagen we vooral veel vulkanen. Aan de voet van die vulkanen lagen prachtige gekleurde meren met flamingos. Daarna kwamen we in een ander hotel aan, waar geen licht, warm water (of uberhaupt koud water) was en daar moesten we Ellis haar verjaardag vieren. Er kwam gelukkig een taart en wijn en zelfs een kaarsje. Muy bien.
De volgende ochtend moesten we de grens over, dus 5 uur moesten we vertrekken. We hebben gijzers bezocht en zijn naar een hot spring geweest. Sommige meren zijn namelijk heel warm door de omliggende vulkanen. En dat was wel even lekker, want het vriest namelijk nog in de woestijn zo vroeg in de ochtend. Eenmaal in de wc kwam ik een meisje tegen die aan mij vroeg of ik Nederlands was. Zo zag ik er namelijk wel uit. Wat dat betekent weet ik ook nooit, maar ja dus. Ze vertelt ineens dat ze een uitwisselingsstudent was in Assen in 2008. NOUU is dat niet eem toevallig? Ja. vond ik ook.
Daarna was het tijd om de grens over te gaan. We nemen afscheid en worden in een bus gepropt. Ineens hebben we weer bereik en krijg ik een smsje van Ellis haar moeder. Oeps. Of het allemaal wel goed ging met Ellis. Ellis had namelijk geen bereik meer in de woestijn gehad en kon haar familie niet inlichten dat ze niets ontving. Direct terug gesmst dus. Na wat stempels en een tassen controle (wat we nog niet eerder hadden mee gemaakt) was mijn tas natuurlijk niet goed. Gewoon doorlopen en maken dat ik weer in die bus kom. We rijden nog even door en zien Felix weer. We wisselen snel het adres uit van het hostel dat we hebben gekregen van een duitse jongen die we onderweg ook nog hebben ontmoet en zien elkaar wel in het hostel. Als we aan komen denken we nog even dat dit het dorp niet kan zijn. Oud, klein, verrot. Maar ja hoor. Dat is toch echt San Pedro de Atacama. De zoektocht naar het hostel begint..
De acuerdo ciaoo
De volgende ochtend renden we om 7uur naar de douche want het zou storm lopen volgens een Nederlands meisje en er waren maar twee douches. De douches gingen open om 7. Er was geen kip te bekennen, alleen de Nederlander zelf. Dus Ellis en ik met romantisch kaarslicht dan maar even snel met zn tweeen. Er moest namelijk nog een tour geboekt worden (ja, we zijn echt wel altijd op tijd, we weten het) en dat kon ook vanaf 7 uur.
Na een lange zoektocht naar drie organisaties die ons zijn aangeraden konden we geen van deze drie vinden of waren ze vol. We besloten met een man te gaan die ons vriendelijk de weg had gewezen naar andere organisaties. Hij legde alles heel duidelijk uit. Er was dys geen wifi. Dit was vervelend voor Ellis, want zij zou jarig zijn op zondag en dan waren wij nog midden in de woestijn. Hij zei dat hij wel iets zou regelen, maar de cultuur kennende gaat dat traag of gebeurd niet. We hebben betaald en hebben nog 2 uurtjes tot de tour begint.
Ik had erg last van het gevlieg en geren op die hoogtes dus had barstende koppijn. Ellis zou nog even voor mij naar de farmaci gaan om te vragen naar iets wat lijkt op een paracetemol of iets dergelijks. In die tijd ben ik terug gegaan naar de beste man van de tour om hem nog even goed duidelijk te maken dat hij wel echt iets moet regelen voor Ellis. Ja hij zou wel wat regelen. Ja, señor, begin dan. Ik wacht. No senorita, it is gonna be OK. Ja señor en zo niet dan zal ik een slechte review schrijven. And oooo i will!
Eindelijk begon de tour. De tour was in het Spaans maar we hadden twee Duitse meiden in de auto, een boliviaanse jongen die bij een van de duitse meiden hoorde en een oude vrouw. Ja, wij snapten ook niet helemaal wat zij er bij deed. De duitse meiden studeerden toerisme dus konden vloeiend spaans en dus alles voor ons vertalen. Eerst zijn we naar een oud treinstation geweest waar treinen van vroeger gewoon nog stonden. Daarna reden we met een jeep verder. Je kan echt eeuwig kijken in de woestijn en we rijden dan ook keihard. Niemand in de weg. We zijn naar een marktje geweest en reden weer verder. Naar allerlei verschillende soorten zoutvlaktes. We sliepen die nacht in een hotel gemaakt van zout, dus ons stond heel wat te wachten dachten we.
Toen we aankwamen leek het een shabby hotel en dit kon het toch echt niet zijn. De duitse meiden druk in discussie, maar nee. Dit was toch echt het hotel. Ik was inmiddels een beetje chagerijnig en terleurgesteld, want het leek niet op de plaatjes, maar de gids (een oude chagerijnige man die dit werk waarschijnlijk net iets te lang doet) zei dat er verschillende hotels waren en dat wij hier blij mee moesten zijn. We werden op een kamer gelegd met de oude vreemde vrouw die de hele dag geen woord wisselt en alleen achterin de auto wil zitten, terwijl we hadden afgesproken te wisselen. Ons was beloofd dat we met zn 2en konden slapen, dus nu werd ik toch echt even chagerijnig. De beste gids had al geen taart en geen wijn en nu ook nog met die akelige vieze vrouw op die kamer. Gracias pero no gracias. Toen Ellis naar het toilet was heb ik maar even gedaan waar ik goed in ben. Een scene schoppen. En met de samenwerking van de duitse meid die mijn woede even vertaalde met dezelfde emotie hadden we binnen 1 sec een nieuwe kamer voor ons 2en en bood de beste man zijn excuses aan. Muy bien. Bedankt he.
De volgende dag was het allemaal iets minder zout en zagen we vooral veel vulkanen. Aan de voet van die vulkanen lagen prachtige gekleurde meren met flamingos. Daarna kwamen we in een ander hotel aan, waar geen licht, warm water (of uberhaupt koud water) was en daar moesten we Ellis haar verjaardag vieren. Er kwam gelukkig een taart en wijn en zelfs een kaarsje. Muy bien.
De volgende ochtend moesten we de grens over, dus 5 uur moesten we vertrekken. We hebben gijzers bezocht en zijn naar een hot spring geweest. Sommige meren zijn namelijk heel warm door de omliggende vulkanen. En dat was wel even lekker, want het vriest namelijk nog in de woestijn zo vroeg in de ochtend. Eenmaal in de wc kwam ik een meisje tegen die aan mij vroeg of ik Nederlands was. Zo zag ik er namelijk wel uit. Wat dat betekent weet ik ook nooit, maar ja dus. Ze vertelt ineens dat ze een uitwisselingsstudent was in Assen in 2008. NOUU is dat niet eem toevallig? Ja. vond ik ook.
Daarna was het tijd om de grens over te gaan. We nemen afscheid en worden in een bus gepropt. Ineens hebben we weer bereik en krijg ik een smsje van Ellis haar moeder. Oeps. Of het allemaal wel goed ging met Ellis. Ellis had namelijk geen bereik meer in de woestijn gehad en kon haar familie niet inlichten dat ze niets ontving. Direct terug gesmst dus. Na wat stempels en een tassen controle (wat we nog niet eerder hadden mee gemaakt) was mijn tas natuurlijk niet goed. Gewoon doorlopen en maken dat ik weer in die bus kom. We rijden nog even door en zien Felix weer. We wisselen snel het adres uit van het hostel dat we hebben gekregen van een duitse jongen die we onderweg ook nog hebben ontmoet en zien elkaar wel in het hostel. Als we aan komen denken we nog even dat dit het dorp niet kan zijn. Oud, klein, verrot. Maar ja hoor. Dat is toch echt San Pedro de Atacama. De zoektocht naar het hostel begint..
De acuerdo ciaoo
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
